In de 7-Heuvelenloop in 1992: 58 minuten en 18 seconden.
Ik heb me afgelopen week in een onbezonnen moment online aangemeld voor de Zevenheuvelenloop op zondag 21 november in Nijmegen. Vijftien kilometer in de heuvels van het Rijk van Nijmegen. M’n inschrijfgeld is al afgeschreven, m’n startnummer is ook al binnen: 15733. Point of no-return dus. Zo zit ik ook in mekaar. Ik zal nu ook niet verzaken. De discipline wint het van andere gedachten. Afgelopen zondag, tijdens de zes kilometer in Eindhoven vroeg ik me wel af waarom ik dat gedaan heb. De Zevenheuvelenloop! Is dat niet een brug tever? Zes kilometer gaat uitstekend, tien ook nog wel, twaalf, dertien kost me al wat meer moeite. En dan vijftien! Heuvel op, heuvel af. Vooral die eerste vijf kilometer! Vals plat alleen maar omhoog lopen.
Ik heb wel een mooie tijd staan in Nijmegen. In 1992 liep ik er 58:18, mijn snelste tijd op de Zevenheuvelenloop. Maar ja, da’s niet alleen 18 jaar, maar ook 20 kilo geleden! Dat waren nog eens tijden! De laatste drie kilometer gingen heuvel-afwaarts en die liep ik moeiteloos in een dikke drie minuten per kilometer. Ik reken nu op het dubbele! Persoonlijke besttijden zal ik nooit meer lopen. Die 58:18 uit 1992 blijft als historisch in mijn logboek staan. Ik ga nu voor ‘binnen het anderhalf uur’ en dat zal nog een hele kluif worden. Maar, afgaande van mijn 32.15 op de 6km in Eindhoven afgelopen zondag en de wetenschap dat ik nog vijf weken heb om te trainen, is het geen onhaalbaar doel.
De Zevenheuvelenloop heeft voor mij nóg iets heel moois. Pa en ma, allebei 83 jaar, wonen áán het parcours in verzorgingstehuis De Vijverberg in Berg en Dal. Bovenaan de Kwakkenberg, precies bij het 12 km-punt. Ze zijn er gelukkig nog steeds! Ik weet zeker dat ze komen kijken als het een beetje lekker weer is. Eigenlijk vind ik dát nog wel veel belangrijker dan die verwachtte eindtijd.
Eddy Jansen Blog 
Geef een reactie