Ook Robin Gibb dood, het gaat wel hard zo!

Een gezellige zondagavond werd verstoord door het bericht van het overlijden van Robin Gibb, één van de BeeGees. Hij werd slechts 62 jaar. Eerder deze week overleed al Donna Summer (63), en nu dus Robin Gibb. Al weer een icoon van de muziek uit de seventies, die ons ontvalt. Het gaat wel hard zo!

Michael Jackson, James Brown, Barry White, Dan Hartman, Edwin Starr, Bernard Edwards (Chic), Jimmy Ellis (zanger van de Trammps), Harold Melvin, Johnny Guitar Watson, Karen Young, Lou Rawls, Marvin Gaye, Rick James, Van McCoy en Vicki Sue Robinson en dan zal ik er best nog een paar vergeten: steeds meer iconen van de seventies leggen het loodje. Ja, ik weet het: dat is het risico als je ouder word. Robin Gibb was één van de pijlers van de BeeGees. Samen met Barry en Maurice (overleden in 2003) maakte hij de BeeGees groot. Hun met falsetstemmen vormgegeven close harmony-zang bleef door de jaren heen het belangrijkste kenmerk van hun songs. Ze wisten er een uniek geluid mee te creëren. Robin was de man met de midden-hoge, soms wat sonore, nasale stem. (http://www.youtube.com/watch?v=GeHZ5rJfnh4&feature=youtube_gdata_player) Een mooie tegenpool voor de hoge, snerpende stem van Barry en de wat zwaardere stem van Maurice. En net als Donna Summer eerder deze week, was Robin met de BeeGees een belangrijke factor in de discomuziek aan het eind van de jaren zeventig. Dankzij ‘Saturday Night Fever’ en ‘Grease’ zetten de BeeGees onmiskenbaar hun stempel in het discotijdperk. Hun live-DVD ‘One Night Only’ laat zien hoe goed de BeeGees daadwerkelijk waren. Robin zong altijd in dienst van de BeeGees, slechts sporadisch kwam hij met solo-werk. Zijn bescheiden hit ‘Juliet’ in 1983 (http://www.youtube.com/watch?v=twkm8O93m1Y ) kenmerkt de stem van Robin Gibb. De Gibb’s waren belangrijk voor de ontwikkeling van de popmuziek aan het eind van de jaren zeventig. Na het overlijden van zijn broer Maurice toerde Robin nog een aantal jaren solo. Ik was eind 2010 bij zijn concert in de Heineken Music Hall in Amsterdam: Robin Gibb, A Night Of BeeGees-music. Het was een geweldige avond! Nee, ik heb ‘m niet geinterviewd. En hij heeft ook nooit bij mij in de auto gezeten. Maar het was gewoon super om hem een keer live te zien!

Advertentie

Read Full Post »

Hoe Donna Summer in mijn gele Fiat 128 terecht kwam

Het verhaal komt op menige verjaardag voorbij en ook vanmiddag bij het horen van het overlijden van ‘the queen of disco’, Donna Summer, heb ik het weer verteld, op een feestje waar ik was: het verhaal van hoe Donna Summer op de achterbank van mijn Fiat 128 belandde.

En ook vanmiddag verzamelde ik weer meewarige gezichten met een blik van ‘tuurlijk, zal wel…’ en ‘hoeveel wijn heb je al op, Jansen?’ Maar het is écht gebeurd. Donna Summer zat op de achterbank van mijn gele Fiat 128. Dat was in augustus 1974.

Donna Summer had een klein hitje in Nederland, althans de plaat was net uit: The Hostage. Via contacten met platenmaatschappijen, die ik destijds had vanuit mijn hobby als diskjockey in discotheken in de regio Nijmegen, kreeg ik het verzoek of we Donna Summer niet in een aantal discotheken rond Nijmegen konden laten zingen. Het waren flits-optredens, die niet van te voren waren aangekondigd. Ze zou de voor- en achterkant van de single The Hostage zingen en dan weer hup, de auto in, naar de volgende discotheek. Ze was in Nederland voor opnamen van AVRO’s TopPop en alle promotie voor haar eerste single zou helpen. Iemand van de platenmaatschappij bracht Donna naar Nijmegen, waar we in het Belvedere Hotel kennismaakten. De vertegenwoordiger van de platenmaatschappij kon door andere verplichtingen echter niet mee die avond, dus of wij Donna zelf konden rondtoeren. Hij zou haar dan na middernacht weer in Nijmegen oppikken. En zo gebeurde: Donna zong in discotheken in o.m. Nijmegen, Groesbeek, Cuijk, Mill, Zeeland, Sint Anthonis en ik reed haar in mijn Fiat 128 de hele avond rond. Op zich niks bijzonders, want wie kende Donna Summer destijds?! Ze stelde als artieste nog weinig voor. Jaren later pas steeg bij mij de trots. Met al haar grote wereldhits als I Feel Love, State Of Independance, Bad Girls, Hot Stuff, On The Radio, Mac Arthur Park, I Remember Yesterday, Last Dance en This Time I Know It’s For Real wist ik dat ik een absolute wereldster in mijn auto had gehad: Donna Summer!! Zó vet, zó cool!
Nog steeds draaien wij haar ‘Last Dance’ als laatste nummer op een avond Classics Dance Night. Donna Summer staat bij mij in het speciale rijtje met Michael Jackson en Dan Hartman. Ik heb hen gezien, gesproken en geinterviewd. Donna was de ‘queen of disco’, haar nummers spelen nog steeds een grote rol als ik als dj draai. Want iedereen kent ze, iedereen zingt ze mee, iedereen kent Donna Summer. En ik vind het gewoon een waanzinnig gááf idee dat ze ooit bij mij op de achterbank van mijn gele Fiat 128 heeft gezeten! Dat alleen al maakt Donna voor mij heel bijzonder. En daarom was ik vandaag diep geraakt door het bericht van haar overlijden.

Read Full Post »