Ieder lijstje is discutabel, ook de ‘DJ Mag Top 100’

Ik heb altijd al iets met lijstjes gehad. De top 40 vond en vind ik altijd heel interessant, de jaarlijkse ziekenhuistest, oliebollentest of de haringtest van het Algemeen Dagblad ook. En ik wil ook altijd wel weten hoe hoog Eindhovense cafe’s scoren in de top 100 in het vakblad van Misset Horeca. En daarom hecht ik ook wel waarde aan de top 100 van deejay’s, die het toonaangevende Britse tijdschrift DJ Mag(azine) jaarlijks maakt. Wij Nederlanders scoren daar doorgaans goed in: Armin van Buuren was vijf keer in de laatste zes jaar de nummer 1, een keer onderbroken door de Fransman David Guetta. En daarvoor was het drie keer Tiesto, Tijs Verwest uit Breda dus. En dit jaar is het weer een Nederlander, Robbert van de Corput, beter bekend als Hardwell. Net als Tiesto ook uit Breda trouwens. Amerikanen zeggen over dj’s ‘If it ain’t Dutch, it ain’t much!’ Zoiets dus. Dat kleine landje in Europa domineert al jarenlang de DJ Mag Top 100. In 2012 stonden er maar liefst 10 Nederlandse dj’s bij de eerste 25.

Op de foto met de beste DJ van de wereld! Bij WiSH Outdoor in 2012 in Beek en Donk

Natuurlijk, waar lijstjes een bepaalde volgorde bepalen, ontstaat ook kritiek op de manier waarop zo’n lijstje tot stand komt. De Top 100 van DJ Mag wordt samengesteld op basis van stemmen. Iedereen kan gedurende een bepaalde periode stemmen op de website van DJ Mag en dj’s kunnen hun fanbase mobiliseren om toch vooral op hen te stemmen. Vooral dj’s die heel erg actief zijn op social media, hebben hier een niet te onderschatten voorsprong. Er zijn erbij die dagelijks via Twitter of Facebook met hun fans communiceren. Of ze hebben een medewerker in het management of een speciaal bureau, die dat namens hen doet. Dat maakt op zich niet zoveel uit. Als de interactie er maar is. Armin van Buuren en Hardwell zijn twee jock’s, die zeer actief zijn via social media. Maar ook een dj als Dash Berlin (a.k.a. Jeffrey Sutorius uit Den Haag) is heel actief op social’s, maar heeft nog nooit met een hit in de top 40 gestaan. En is lang niet zo bekend als bijvoorbeeld Armin, Hardwell en Avicii. Maar stond in 2012 op de zevende (!) plaats in de DJ Mag Top 100.

Hardwell tijdens Breda Live in juni 2013

Er zijn mensen die om die reden vraagtekens zetten bij de betrouwbaarheid van de DJ Mag Top 100. De ranking zou te gemakkelijk manipulatief zijn en slechts stemmen op basis van een fanbase zou niet de juiste kwalitatieve verhoudingen weergeven. Daar valt iets voor te zeggen, maar is het niet zo dat stemmen op je favoriete dj een heel persoonlijk iets is? En als er heel veel mensen hun persoonlijke voorkeur geven voor bijvoorbeeld Hardwell, dan staat die toch terecht boven aan de lijst? Natuurlijk had het net zo goed Avicii kunnen zijn, die in 2013 met Wake Me Up in 58 landen op nummer 1 stond. Maar blijkbaar zijn er toch meer mensen, die de keuze voor Hardwell maakten.

Hardwell voor eigen publiek in Breda in juni 2013

Ik weet, dit kan een oeverloze discussie worden. Ieder lijstje is discutabel. Een ranking op basis van aantal hits, aantal optredens, keuzes door mensen uit het vak zelf: ieder format zal kritiek krijgen. Lijstjes hebben altijd voor- en tegenstanders. Je doet het toch nooit goed. Maar het is net als met de beste oliebollen- of haringkraam van het AD en met het beste cafe van Misset Horeca: als je op de eerste plaats eindigt, doe je toch blijkbaar iets heel erg goed. Alleen al daarom is Hardwell in 2013 terecht de populairste DJ van de wereld.

Advertentie

Read Full Post »

Nog steeds ape-trots op mijn twee marathons!

Gisteren was de jaarlijkse marathon van Eindhoven. Ik heb ‘m twee keer gelopen, de hele. Allebei de keren in Eindhoven. Inmiddels woon ik zowat aan het parcours, vlak bij start en finish in de binnenstad. En ieder jaar dwalen mijn gedachten op de marathonzondag weer  af naar 1992 en 1993. 

Marathon van Eindhoven 1992: 3 uur, 6 minuten en 24 seconden

Precies 21 jaar geleden liep ik mijn eerste marathon. Goed getraind natuurlijk, want ik liep al een jaar of vier onder professionele begeleiding bij een atletiekclub. Ik hou van uitdagingen en het opzoeken van grenzen, dus het lopen van de hele marathon paste daar uitstekend bij. Afgaande op resultaten van wedstrijden over tien kilometer en de halve marathon wist ik dat een tijd rond de 3 uur en 15 minuten mogelijk zou moeten zijn.

Zondag 11 oktober 1992. Het was bewolkt weer, niet te warm en er zou zelfs een spatje regen kunnen vallen. De start was nog op de Keizersgracht en de marathon omvatte twee ronden: via de Mathildelaan naar de Noord-Brabantlaan, bij de ‘Mac’ in Veldhoven rechtsaf, een heel doods stuk langs het vliegveld, daarna om wat nu industrieterrein Acht is en via de Oirschotsedijk, dwars door Woensel weer terug naar het centrum van Eindhoven. En dat twee keer. Van de marathon zelf weet ik gek genoeg niet zo heel veel meer, behalve dat de saaie stukken bij het vliegveld en in Acht niet echt prestatiebevorderend werkten. Zeker niet in de tweede ronde. Omdat ik destijds alles in een logboek bij hield, weet ik dat ik de halve marathon in 1:27,44 doorkwam. Sneller dan verwacht. In de voorbereiding had ik de halve marathon van Amersfoort medio september in 1:23 gelopen, dus op zich zat het goed.
Vlak voor het einde van de tweede en laatste ronde kreeg ik kramp. Op de Keizersgracht, vlak voor de afslag naar de Kerkstraat. Stoppen met lopen, rekken, strekken en proberen die kramp eruit te krijgen. Dat lukte, maar de laatste twee kilometers gingen niet van harte. Niettemin was de eindtijd 3:06.24 er eentje om best trots op te zijn. Van de ruim 800 gefinishte marathonlopers werd ik 268^e. Mooi toch?

Marathon van Eindhoven 1993: 3 uur, 5 minuten en 6 seconden.

Zondag 10 oktober 1993. Ik had een jaar lang getraind met als doel de hele marathon binnen de drie uur te lopen. Ook de prestaties op de kortere afstanden waren goed: ik liep 37:14 op de 10 km en 1.19 op de halve marathon. Aan de voorbereiding zou het in geen geval liggen. De start was zoals gebruikelijk op de Keizersgracht. En ik zat meteen in een groepje, dat een stevig tempo liep. Omdat alle kilometers net iets sneller gingen dan mijn schema aangaf, wist ik dat ik té snel liep. Maar ik kon het goed bijhouden, het kostte geen moeite. De halve marathon kwam ik door in 1:24 (!) en toen begon het gereken: 1:24 maal twee is 2:48 plus vijf minuten verval in de tweede ronde: dat moet gaan lukken, lopen binnen de drie uur!!! En het blééf goed gaan, tot km 27 op de Noord-Brabantlaan. BAM!!! In één keer gingen gas, water en licht uit. Ik moest lopen, wandelen, weer stukje rennen, eten, drinken, weer lopen, wandelen en dat ging eigenlijk zo door tot ver op de Oirschotsedijk. Ondanks aanmoedigingen van mijn trainer, die er op de fiets bij was, verloor ik veel tijd. Téveel. Niettemin was het gevoel na afloop toch goed: met 3:05.06 liep ik een geweldig persoonlijke besttijd. Maar ik had de klassieke fout gemaakt: té hard weggaan, in een groepje terecht gekomen dat voor mij een té hoog tempo liep.

De 10 km in 37:14 tijdens een stratenloop in Oss in augustus 1993

Ik ben er nog steeds trots op. Een hele marathon zal ik niet meer lopen. Daarvoor heb ik iets te weinig kraakbeen meer in m’n knieën zitten. En ben ik bovendien inmiddels 20 kilo zwaarder dan 20 jaar geleden! Maar juist omdat ik ‘m zelf twee keer gelopen heb , weet ik wat het is. De zware voorbereiding, de opofferingen, rekening houden met je voedingspatroon, met je sociale leven…..alles in het teken van het neerzetten van jouw eigen wereldprestatie.

Na de finish van de marathon van Eindhoven in 1993

Want trainen voor een marathon is een a-sociale bezigheid voor je omgeving. Alles staat in het teken van jóuw hardlopen. Géén verjaardagen op zaterdagavond, vroeg naar bed, want zondags is er een trainingswedstrijd. Wéér pasta eten, want je moet voldoende koolhydraten naar binnen krijgen om de looparbeid te kunnen verrichten. En vier tot vijf keer trainen in de week en ook nog je rust pakken. En hopen dat je heel blijft, dat je geen blessures oploopt! Het was voor mij allemaal de moeite waard. Die twee marathons met bijbehorende tijden stáán. En die neemt niemand mij meer af.

 

Read Full Post »

Miami 2014: Just Do It!

Grappig, ik krijg verschillende reacties op mijn trip naar Miami en het Ultra Music Festival, volgend jaar maart. Reacties, die variëren van ‘gaaf dat je dat doet’ tot ‘wat moet jij daar nou in je eentje’. Ik hoef dat niet uit te leggen. Mensen, die mij kennen weten dat ik een levensgenieter ben, die gek is op reizen en allerlei soorten muziek: van disco tot dance. En aangezien het Ultra Music Festival in Miami nog op m’n bucketlist staat en ik nog eens terug wil naar de stad waar ik in 2004 ook al eens geweest ben, doe ik dat dus. Nú kán ik het nog en dóe ik het nog. Over een paar jaar misschien niet meer!

Ocean Drive in Miami Beach: bruisend nightlife!

Miami is een geweldige stad en Florida is natuurlijk de Sunshine State! Het is er alle maanden mooi weer, alleen in augustus en september kun je er beter wegblijven. Dan is het orkaanseizoen. Wij houden ons al vast bij windkracht 12, daar blaast het dan vaak het dubbele, windkracht 24 dus! Ik was er in oktober 2005 ook al eens en heb toen enorm genoten van alles. Niet voor niets is CSI Miami een van mijn favo televisieseries. Ik ben natuurlijk al Spanje-freak, dus de Latijnse invloeden in Miami bevallen mij best. Ik hou van het snelle leven daar: de grote auto’s, de brede highway’s, de wolkenkrabbers, de King Size hamburgers met Diet Coke. Alles groter dan groot, dikker dan dik, sneller dan snel! De IHOP’s (International House Of Pancakes) langs de snelweg, de geweldige rit over de Seven Miles-bridge via Key Largo naar Key West, met een draagvleugelboot door de moerassen op zoek naar krokodillen of gewoon lekker een dag zonnen on the beach, kortom: ik vermaak mij daar wel. En daar komt dus volgend jaar het Ultra Music Festival bij.

Strandhuis in Miami Beach/South Beach

Het UMF is één van de grootste dancefestivals van de wereld. Alles wat een beetje kan draaien, staat op het UMF:  van Hardwell, Armin van Buuren, Guetta, Avicii tot Tiesto, Fedde Le Grand, W&W …you name it! Je kunt beter vragen wie er níet draait! Echt Amerikaans dus: groot, groter, grootst. En ik wil alléén gaan. Niet gehinderd door iemand die misschien iets anders wil dan ik. Die eerder terug naar het hotel wil, die ergens anders heen wil. Dat klinkt egoïstisch en misschien is het dat ook wel. So be it. Ik heb een passe-partout voor alle drie de dagen en ook nog een persaccreditatie-in-aanvraag. En Nederlandse cameramannen die de internetregistratie van UMF draaien -en die ik ken- kunnen mij misschien wel een backstagebandje bezorgen. Ook dan is het wel handig als je alleen bent! En de andere dagen vermaak ik mij wel met m’n huurauto! Meer dan genoeg te zien daar.

Hardwell op UMF 2013 in Bayfront Park Miami

Seven Miles-bridge naar Key West

Volgend jaar op 1 april ben ik op de kop af 40 jaar journalist. Op 1 april 1974 begon ik als leerling-journalist op de redactie van dagblad De Gelderlander in Nijmegen. Daarna volgden Janssen Pers, Omroep Brabant, NCRV en NOS, totdat ik in 1993 als zzp’er met Jansen Media & Events verder ging. Veertig jaar levert je als werknemer doorgaans wel een aardig kado op. Aangezien ik eigen baas ben, neem ik dat kadootje zelf wel voor m’n rekening: tripje naar Miami dus! Ik vertrek op m’n verjaardag smorgens al om half zeven vanaf Schiphol en vlieg met een overstap in Lissabon in 14 uur naar Miami. Ik zit dan weliswaar de hele dag in het vliegtuig, maar ben door het tijdsverschil wel 8 uur langer jarig! Om zes uur lokale tijd ben ik er. En ik heb een hele week om ’t te vieren. Op 1 april, de dag van mijn journalisten-jubileum, ben ik weer terug. En dan vink ik het Ultra Music Festival af op m’n bucketlist. Op naar de volgende uitdaging.

Read Full Post »