Hardlopen gaat bij mij niet meer om de snelheid

Tilburg Ten Miles in 1996 gingen in iets ruimer dan een uur!

Het mooie van hardlopen is dat het mij heerlijk ontspant. Geestelijk dan. Lichamelijk voel ik het best hoor, na een duurloop. Maar ik kan lekker nadenken, relativeren en krijg bij tijd en wijle ook ideeen voor mooie verhalen. Zo schoot tijdens mijn duurloop vanmorgen het idee voor deze blog te binnen.

Toevallig eigenlijk, want mijn iPhone gaf via de app Runkeeper de melding dat ik net onder de 8km per uur liep. En ik realiseerde mij op dat moment dat ik twintig jaar geleden twee keer zo snel liep! Twee keer zo snel, 15/16 km per uur! Het is haast niet voor te stellen! Inderdaad twintig jaar geleden. Maar ook twintig kilo geleden; die sleep ik toch maar mooi met mij mee. En het uitgangspunt is volstrekt anders dan destijds. Twintig jaar geleden was ik aan het trainen voor de hele marathon. Dat betekende strakke trainingsschema’s, lange duurlopen, consequente snelheidstraining op de baan, aangepaste voedingspatroon en vroeg naar bed, zeker in weekenden, dat er voorbereidingswedstrijden waren. Als je persoonlijke besttijden nastreeft en een hele of halve marathon wilt lopen is de training daarvoor voor je omgeving best een a-sociale bezigheid. Ik was vijf, soms zes dagen van de week aan het trainen.

In 1992 liepik ik Nederhorst den Berg 37:14 op de 10 kilometer

Want trainingen en wedstrijden staan altijd in het teken van de tijd. Wedstrijden werden tevoren uitgerekend: zoveel per kilometer moet leiden tot een eindtijd van zoveel minuten. Daar was ik ook de hele wedstrijd mee bezig: rekenen, bijstellen, harder lopen, langzamer lopen. En na een volgende tussentijd weer rekenen. Ach, je moet wat als je toch aan het hardlopen ben. Met trainingen was het niet anders. 100-tjes, 200-tjes en 400-tjes moesten allemaal in vooraf vastgestelde tijden. En bij lange duurlopen ging Wouter -10/11 jaar- mee op z’n fietsje met het verzoek zijn kilometertellertje strak op 11 of 12 kilometer per uur te houden! Natuurlijk ben ik trots op een aantal persoonlijke records en ik weet dat ik ze nooit meer zal verbeteren! Mijn 37:14 op de 10 kilometer, mijn 1:19 op de halve marathon en mijn 3:05,11 op de hele marathon. Ze staan in de boeken en daar blijven ze staan. Over mijn twee marathons, in 1992 en 1993 allebei in Eindhoven gelopen, heb ik al eens eerder een blog geschreven. De eerste marathon liep ik omdat ik die grens wilde verleggen. Ik wilde weten of ik het kon. De tweede marathon liep ik omdat ik onder de drie uur wilde duiken. Wat dus niet lukte.

Zevenheuvelenloop in 1996: in 1992 liep ik ‘m in 58:45, nu in 1.11,46

Tegenwoordig loop ik niet meer in tijden, ik loop niet meer te rekenen. Het zal mij een worst wezen of ik 7, 8 of 9 kilometer per uur loop. Lopen is voor mij vooral genieten. Genieten van overstekende konijnen als ik zondagsmorgens vroeg in de motregen door Genneper Parken loop. Of zoals vandaag over het fietspad langs de Dommel op de TU-campus, lekker met m’n kop in een waterig zonnetje. Ik prijs mij gelukkig dat ik nog steeds kn hardlopen, omdat het kraakbeengehalte in mijn knieen niet meer zo hoog is. Ik probeer zo goed als kwaad twee keer per week te gaan. Meestal lukt dat wel. Door goed naar mijn lichaam te luisteren hoop ik de blessures de baas te blijven. Niks geen strakke schema’s meer. Niks moeten trainen. Lopen is niet langer een verplichting, maar een middel om lekker fit te blijven, m’n gewicht onder controle te houden en de kop leeg te maken. En een goeie conditie te hebben om lekker te kunnen leven. Niks meer en niks minder.

Advertentie

Read Full Post »

Vier WK’s! Die nemen ze mij niet meer af!

Natuurlijk kijk ik deze dagen zoveel mogelijk wedstrijden van het WK Voetbal in Brazilie. En ik hoor en lees ook de kritiek op de collega-verslaggevers, die in Brazilie vaak onder lastige omstandigheden hun werk doen. Denk daar ook eens aan! Natuurlijk zijn het fantastische trips, maar het is hard werken, veel wachten, een hoop reizen, lange dagen maken. Niet erg hoor, want het is geweldig om erbij te zijn, om met je neus voor aan te staan!

De NOS-equipe voor het WK 1990 in Italie. Met o.m. Jack van Gelder (nog met haar!), Frank Snoeks, Kees Jansma en Evert ten Napel.

Ik heb drie, eigenlijk vier WK’s meegemaakt. Als verslaggever was ik betrokken bij de WK’s van 1990 in Italie, 1994 in Amerika en 1998 in Frankrijk en als reisleider was ik bij het WK van 1974 in Duitsland. Ik werkte toen net een paar maanden als leerling-journalist bij De Gelderlander, dat voor haar lezers busreizen naar de WK-wedstrijden in Duitsland organiseerde. En op die bussen waren reisleiders nodig en toen dat verzoek langs kwam was ik de eerste om m’n vinger op te steken! Dus maakte ik vrijwel alle wedstrijden –behalve de finale- mee: de poule-wedstrijden tegen Zweden, Bulgarije en Uruguay en de tweede ronde tegen Polen, Argentinie en Brazilie. Ik herinner mij nog een wedstrijd tegen Uruguay in de regen in Gelsenkirchen en die sensationele wedstrijd met goals van Cruyff en Neeskens tegen Brazilie in Dortmund.

Het WK van 1990 in Italie was mijn eerste WK als verslaggever. Ik maakte deel uit van de NOS-equipe en had Milaan als uitvalsbasis. Jack van Gelder deed de wedstrijden van Oranje dat op Sicilie bivakkeerde. Ik deed alle belangrijke schaduwwedstrijden, zoals die van Belgie, Brazilie (met Romario!) en Engeland (met bondscoach Boby Robson). Belgie speelde tegen Zuid-Korea, Uruguay en Spanje. Die wedstrijden waren allemaal in Verona. Brazilie speelde haar wedstrijden in Genua, ik heb ook nog Engeland-Ierland in Bologna gedaan en dan waren er ook nog de diverse trainingen en persconferenties. Ik deed vrijwel alles per trein en reed af en toe -als we toevallig dezelfde wedstrijd deden-  met TV-collega Evert ten Napel mee. Die had een huurauto.

Mijn accreditaties van de WK’s van 1990 en 1998

Veel vrije tijd was er niet. Reizen en wachten slurpte veel tijd op, maar ik vond het geweldig. Collega Carl Huybregts van de (toen nog) BRT nam mij op sleeptouw in het Belgische kamp, waar prima te werken viel. Ik heb dat toernooi weinig van Oranje meegekregen, maar was wel aanwezig bij DE wedstrijd: de uitschakeling tegen West-Duitsland in San Siro in Milaan. Met het spuugincident Frank Rijkaard vs. Rudi Voller. Dat vergeet je nooit meer. Ik herinner mij ook nog dat ik op het vliegveld bij vertrek naar Milaan de compact-cassette (weten we nog wat dat is?) van Jeff Lynne’s Armchair Theatre kocht. Die heb ik gedurende de vele uren treinreizen grijs gedraaid!

Mijn tweede WK was die van 1994 in Amerika, maar dat WK heb ik beleefd als eindredacteur van de nachtelijke uitzendingen van Langs de Lijn in Hilversum. Door het tijdsverschil waren alle wedstrijden in onze nachten en er moesten WK-journaals met interviews en beschouwingen gemaakt worden. Interessante klus en ook hel zinnig om als verslaggever de andere kant van de uitzendingen mee te maken!

Journalistenforum op Radio 1 met Valentijn Driessen (Telegraaf), Paul Onkenhout (Volkskrant), Chris van Nijnatten (AD) en Matty Verkamman (Trouw)

Het WK waar ik de beste herinneringen aan beleef is het WK in Frankrijk in 1998. Daar had ik vier weken lang een multifunctionele taak: interviews bij Oranje (trainingen en wedstrijden), schaduw-wedstrijden van poulegenoot Belgie volgen en offtube andere interessante duels doen. Vooral dat laatste deed nogal wat stof opwaaien, want het op je hotelkamer verslaan van wedstrijden voor de radio, terwijl je naar de televisie keek, was tot die tijd not done. Het verwijt dat wij de luisteraar belazerden vind ik niet terecht. Ik heb daar al eens eerder een blog over geschreven.

We zaten in Zuid-Frankrijk in een hotel in Menton. Daar zaten verder vrij veel bejaarden, zodat het plaatsje al snel omgedoopt was in Dementon. Niettemin was het een vrij ideale uitvalsbasis. Je zat zo op de snelweg, het was vlakbij La Turbie, waar niet allen het Oranjehotel, maar ook het complex van AS Monaco de trainingsbasis van Oranje was en ook Roquebrun Cap Martin was dichtbij: daar was elke avond de talkshow van Barend en Van Dorp: voor ons van de radio ook handig om bepaalde mensen even te spreken. Bovendien was er op het dakterras van ons hotel elke avond een speciale uitzending van Studio Sport, waar altijd spelers van het Nederlands elftal aanwezig waren. Die konden wij voor de radio dan ook meteen interviewen! Ik weet ook nog dat ik in mijn groene BMW 318 in twee dagen van oost naar west ben gereden om Belgie-Zuid-Korea in Bordeaux te doen: de ene dag 900 km heen, inchecken in hotel, wedstrijd doen, interviews maken en doorspelen, slapen en de volgende dag weer 900 km terug.

Fraai stuk in het AD over de NOS-radio-equipe in Frankrijk.

Leuk waren ook de speciale uitzendingen, die wij op rustdagen maakten: een journalistenforum op het terras van het hotel om met collega’s van dag en weekbladen te praten over de prestaties van Oranje. Het werk van de NOS-radio-equipe (Ron de Rijk, Bram Gaillard en ik) leverde zelfs nog een mooi verhaal in het Algemeen Dagblad op.

Tijdens dat WK in Frankrijk maakte ik voor het eerst kennis met de gemakken van internet. Niet dat daar al zoveel op te vinden was, maar mijn laptop met Compuserve-(inbel)internet en Netscape-browser opende toch deuren, die tot die tijd voor mij gesloten bleven. Zestien jaar geleden was het nieuw, nu onmisbaar in het hedendaagse communicatieverkeer!

Read Full Post »