“Opa zijn is het mooiste dat er is!” Het werd mij van verschillende kanten verteld toen Julian ‘onderweg was’. Toen ik hem voor het eerst in mijn armen vasthield op 29 augustus 2015 had ik dat gevoel absoluut nog niet. Inmiddels weet ik wel beter. Van niets word ik gelukkiger dan van die kleine man; we zijn gelukkig heel veel samen, doen veel samen en we lijken ook best op elkaar.
Met Julian, enkele uren na zijn geboorte
Hij heeft dat af-en-toe felle, fanatieke, soms onredelijke en eigenwijze van z’n opa. Dat altijd willen winnen. Soms lijkt Julian wel een echte Jansen, terwijl hij toch echt ‘Santegoeds’ heet. Het lijkt er wel eens op of ik veel meer van Julian kan genieten dan vroeger van mijn eigen kinderen op die leeftijd. Maar dat is natuurlijk niet waar en het is ook geen eerlijke vergelijking. Nu ben ik opa, pensionado, heb alle tijd en sta heel anders in het leven dan pakweg 30, 35 jaar geleden; toen had ik veel oog voor m’n carrière als sportjournalist bij de NCRV en NOS, was voor m’n werk best veel van huis en had natuurlijk ook nog de verantwoordelijkheden thuis voor het gezin met eigen-huis-en-hypotheek.
Ik heb mij van de week weer verbaasd wat het met mij doet, toen Julian dinsdagochtend op de OK van het Catharina Ziekenhuis lag. Ik had daardoor al een slechte nacht met weinig slaap achter de rug en liep de hele ochtend doelloos wat in huis te ‘dozen’. En was blij toen dochter Rayke eind van de ochtend belde dat-ie weer bij was en ik naar het ziekenhuis mocht komen.
Julian bijna vijf jaar later: we lijken wel op elkaar! Toch?
Tja, kleinkinderen. En eind 2020 –medio december- komt er dus eentje bij. Want zoon Wouter en vriendin Sanne zijn in blijde verwachting. Benieuwd wat het gaat worden! Weer een kleinzoon? Of de eerste kleindochter? Mijn vader –toch enigszins van de oude stempel- vond het destijds wel belangrijk dat er een stamhouder zou komen. Voor hem was het wel een dingetje, dat het geslacht Jansen in zijn lijn niet zou uitsterven. Hij had geluk: met de komst van Wouter in 1983 werd zijn wens vervuld. Ik vind het eigenlijk nauwelijks belangrijk. Met alle echtscheidingen, daaruit voortvloeiende nieuwe (LAT)-relaties, alleenstaanden, samengestelde gezinnen, donorkinderen, draagmoederkinderen, adoptiekinderen en huwelijken tussen mannen en huwelijken tussen vrouwen kun je toch al geen fatsoenlijke stamboom meer maken. Ik heb het Julian laatst met een tekening en lijntjes proberen uit te leggen. Maar ik liep al snel vast in gestrande relaties.
Weer een kleinzoon? Of de eerste kleindochter?
Over stamboom gesproken: ik heb de stamboom aan moeders en vaders kant wel eens uitgeplozen. En kwam daarbij tot twee opmerkelijke voetbalverbindingen. Via mijn opa Willem Driessen, de vader van mijn moeder, ben ik blijkbaar verre familie van oud-PSV-voetballer Stan Valckx, de huidige technisch manager van VVV. Onze stamboom komt namelijk samen in Arcen en Well in Noord-Limburg: rond het jaar 1730 zijn er verbanden tussen de families Driessen, Schreven en Valckx in Arcen en Well te zien. En de moeder van mijn vader komt oorspronkelijk uit Breda: ze heet Catharina Verlegh (geb. 1886) en is een volle nicht van oud-NAC-voetballer en international Antoon ‘Rat’ Verlegh (geb. 1896), naar wie het stadion van NAC Breda is genoemd.
Maar: stamboom, stamhouder: ik hecht er niet zoveel waarde aan: een gezond kind met kansen in onze toch al turbulente maatschappij vind ik veel belangrijker. Voorlopig zijn kleinkinderen mijn grote geluk. Ik zie het als enorme rijkdom en kan niet wachten tot nummer twee er is!
Eddy Jansen Blog 
Fijne man! Genieten maar.