Classics Dance Night was een schot in de roos!

Dik 10 jaar geleden, in 2008, hadden Jan Hendrix (’n oude jeugdvriend) en ik een -naar later bleek- gouden idee: Classics Dance Night! Stappen zoals je vroeger in de 70’s en 80’s deed. Opnieuw met je vrienden van toen op stap, opnieuw met dat vriendinnetje van toen onder de spiegelbol op de verlichte dansvloer! Wij brachten het gevoel van *Saturday Night Fever* terug, met alle discohits uit de 70’s en 80’s. Hendrix had een bedrijf in licht en geluid, ik was met Jansen Media & Events handig in publiciteit, design, website en ticketing. Dat was een mooie combinatie. En we draaiden beiden als DJ! Want dat deden we vroeger in de 70’s en 80’s tenslotte ook.
Classics Dance Night was een schot in de roos. Ik maakte een website, waar je meteen je tickets kon reserveren. En waar de ochtend na het event de party-pic’s al online stonden. Dat zorgde voor een geweldige band met onze achterban. Wat dat betreft waren we de tijd ver vooruit! We zochten in principe naar locaties waar je vroeger ook uitging: de Schouwburg in Cuyk, de Beurs in Sint-Oedenrode, Theater De Blauwe Kei in Veghel, De Pul Uden, Vivaldi Zalencentrum Oss, CC de Pas Heesch, het Palazzo in Grave, de Orangerie in Den Bosch, Grandcafe de Wildeman in Eindhoven, locaties in Oirschot, Moergestel, Rosmalen, Gemert, Someren, Geldrop, Malden, Groesbeek, Gennep, Oisterwijk, Overasselt, Boxmeer, Venray, Bergeijk, Helmond. En we maakten met de zaaleigenaren slechts één afspraak: ‘jullie de tap, wij de deur’. Natuurlijk hadden we laten uitrekenen dat die inkomsten ongeveer parallel liepen. Los van het feit, dat we daar allebei met enorm veel lol aan het draaien gingen, was het ook zakelijk jarenlang een groot succes. We waren één van de eersten die zo’n event durfde neer te zetten. De meeste avonden waren al snel uitverkocht. We deden er in elke plaats twee: één in het voorjaar en één in het najaar.

Maar zoals met veel initiatieven destijds: #ClassicsDanceNight stierf een langzame, haast voorspelbare, dood. Bezoekers werden ouder en gingen niet meer zoveel uit. En er kwamen her en der meer soortgelijke feesten. De crisis in 2011 zal ook wel een rol gespeeld hebben. Tot 2018 draaiden we nog wel Classics Dance Night’s. Maar het werd minder. Niettemin jaren lang geweldige avonden gehad met pieken in het voor- en najaar. Ik had het voor geen goud willen missen!

Advertentie

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2015!

Het wordt een beetje traditie: op de laatste dag van het jaar in een korte blog even terugkijken. Nog even de twaalf maanden van dit jaar de revue laten passeren. Kort gezegd: 2015 was een prima jaar, zakelijk èn privé. Jansen Media & Events draaide prima jaarcijfers, de beste sinds 2010. Ik heb hockeyclub Oranje Zwart, Eurosport en het Eindhovens Dagblad als nieuwe opdrachtgevers binnengehaald; daar ben ik heel blij mee en tevreden over!

Bij Flying Dutch op Strijp-S in Eindhoven

Privé was het een heel stabiel jaar: genoten van de liefde, fijne en gezellige dingen gedaan, waaronder het concert van Fleetwood Mac op 1 juni jl. in de Ziggodome en twee dagen daarvóór Flying Dutch in Eindhoven. Daarmee zijn meteen de twee muzikale hoogtepunten van het jaar genoemd.

Over muziek gesproken: in 2015 was het ook een mooi moment om een punt te zetten achter mijn dj-activiteiten. Het is mooi geweest. Ik vind het wel mooi om zelf het moment van stoppen te bepalen. Op 23 januari doe ik het nog één keer, voor familie, vrienden, vriendinnen en bekenden, maar dan is het toch echt ‘schluss’.

Mijn grote geluk uit 2015: JB!

Ik ben twee keer lekker wezen skien, in Tignes en met mijn verjaardag in Flachau en deze zomer heb ik de vakantie maar een keer overgeslagen omdat het werk teveel tijd en aandacht vroeg! Die schade haal ik in 2016 wel weer in! 😉

Maar al het bovenstaande valt in het niet bij het grote geluk dat mij in 2015 overkwam: de geboorte van JB, Julian Benjamin, zoon van dochter Rayke en schoonzoon Marc, op 29 augustus. Uit verhalen wist ik dat het bijzonder is om opa te worden. Ik kon mij er op voorhand wel íets bij voorstellen, maar dat het mij zóveel zou doen, had ik niet voor mogelijk gehouden. Daarom is 2015 toch echt het jaar van die kleine grote vent van mij. Van JB!

Read Full Post »

Yep, ik stop met m’n ‘alter ego’ Eddy Jones. Het is mooi geweest!

Laatste klusje bij Dijk9…

Het geweldige marathon-feestje bij Dijk9 was zondagavond het laatste klusje van mijn ‘alter ego’ Eddy Jones. Na zoveel jaren draaien vind ik het mooi geweest.

Het kost me fysiek steeds meer moeite; een uurtje draaien is oké, maar ik trek dat soort lange sessies van vier, vijf tot wel zes uur niet meer. Toen ik vanmorgen uit bed kwam wist ik het ook weer! Ik ben geen 18 meer, hè? En als ik draai, dan sta ik niet als een zoutzak achter de dj-booth. Dan doe ik mee, zo ben ik nou eenmaal!

Ik heb wel eens grappend gezegd dat ik wil voorkomen dat ze gaan vragen “of die oude grijze man achter de dj-booth weg kan”. Nou is dat gelukkig nog nooit gebeurd. Maar dat moment wil ik vóór zijn en ik wil graag zelf bepalen wanneer ik stop, voordat anderen dat voor mij doen. Gisteren vond ik een mooi moment. Ik speelde al langer met het idee. Draaien bij Dijk9 was de afgelopen vijf jaar één van de leukste klussen die er door het jaar heen waren. Eerder heb ik natuurlijk bijna acht jaar de 70’s-80’s party Classics Dance Night’s overal in Brabant gedraaid. En de laatste jaren af en toe bij de Wildeman, Playerz, de Gaper en Berlage achter de dj-booth gestaan. Na zo’n topfeestje als afgelopen zondag is het een goeie gelegenheid om zeggen dat het mooi is geweest. En dat is het ook geweest: kei-mooi! Jullie allemaal bedankt voor de support!

Read Full Post »

Het tweede leven van Fleetwood Mac. Of is het ’t derde al?

Van links naar rechts: John McVie, Stevie Nicks en Mick Fleetwood

In 2007 kocht ik de DVD The Dance van Fleetwood Mac. Of, eerlijk gezegd, ik kopieerde hem van iemand. Voor thuisgebruik. Zelden heb ik zo genoten van dit door MTV geregistreerde concert. Vooral van de begeleiding van de USC Trojan Marching band op Tusk en Don’t Stop was geweldig. Op dát moment beloofde ik mijzelf dat ik Fleetwood Mac ooit nog eens live zou zien. Dat stond sindsdien hoog op m’n bucketlist. Het duurde bijna acht jaar. Maandag 1 juni 2015 was het zover, in de Ziggodome in Amsterdam.

Even een stukje muziekonderwijs: Fleetwood Mac is een Brits-Amerikaanse band, in 1967 aanvankelijk als bluesband opgericht. Mick Fleetwood, John McVie en Peter Green scoorden een aantal grote hits: Need Your Love So Bad, Albatross, Oh Well part 1 en Man Of The World.
Green stapte begin jaren zeventig uit de groep. Drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie zijn tot de dag van vandaag de constante factor in de groep. De komst van de songwriters Christine McVie in 1970 en Stevie Nicks en Lindsey Buckingham in 1975 gaf de groep een enorme boost. Het album Rumours uit 1977 geldt als één van de best verkochte albums ter wereld. Ook hier kende het succes zijn keerzijde: de relationele problemen tussen John en Christine McVie en tussen Lindsey Buckingham en Stevie Nicks zorgden voor grote spanningen in de studio en legden meermalen een bom onder het voortbestaan van Fleetwood Mac. Mick Fleetwood ging persoonlijk failliet, Stevie Nicks ging bijna ten onder aan drugsverslaving en John McVie had een alcoholverslaving. Problemen overigens, die allemaal opgelost werden.

Mick Fleetwood

Het album The Dance in 1997 bracht de groep weer in de spotlights, mede door de al genoemde fraai geregistreerde MTV-opname. Christine McVie trok zich een jaar later terug uit de groep, door psychische problemen. Om overigens dit jaar weer terug te keren.

Anno 2015 stond Fleetwood Mac met On With The Show dus in de 1975-bezetting op het podium van de Ziggodome. Hun vermogen wordt geschat op 100 miljoen dollar. Per persoon. Christine McVie is na 17 jaar afwezigheid weer terug en is met haar 72 (!!) jaar de oudste van het stel, Lindsey Buckingham met z’n 66 jaar de jongste. Daar tussenin Mick Fleetwood (68), John McVie (70) en Stevie Nicks (68). Leeftijden die aan het optreden niet af te lezen waren. Alle topsongs van het succesvolle album Rumours kwamen in de ruim twee uur durende show voorbij.

Stevie Nicks en Lindsey Buckingham

Het geluid in de Ziggodome was geweldig, de zangpartijen van Nicks, Buckingham en McVie klonken vrijwel zoals ze ook vroeger klonken. Toch kon ik niet aan de indruk ontkomen dat er her en der een geluidsband ter ondersteuning meeliep. De blazerssectie die we hoorden op Tusk stond immers niet op het podium. En het geluid klonk meermalen net iets voller dan je van de instrumentale bezetting op het podium zou mogen verwachten.

Niettemin was de opbouw van het concert prima: na de opening met The Chain kwam You Make Loving Fun als tweede nummer en de andere nummers van Rumours (Dreams, Rhiannon, Everywhere, Little Lies, Go Your Own Way en Don’t Stop) afgewisseld met een enkel nummer van het album Tango In The Night. Vooral de twee psychedelisch klinkende nummers Gold Dusk Woman en I’m So Afraid maakten veel indruk. Dat geldt trouwens ook voor het door Buckingham akoestisch gezonden Big Love (met virtuoos gitaarspel) en voor World Turning, met een geweldige drumsolo van Mick Fleetwood. Het slotakkoord was voor Christine McVie; 72 jaar maar er is nog geen sleet op te bekennen. Swingend op haar keyboards en een nog glaszuivere stem. Zij sloot de avond af met Songbird.

Christine McVie (72)

Dit concert onderstreepte nog eens dat Fleetwood Mac tot een van de grootste bands aller tijden behoort en dat alle bijna 100 uitverkochte concerten van de wereldtournee On With The Show bewijzen dat er nog steeds veel belangstelling is voor de muziek van de band. Maar eerlijk gezegd moeten we ons ook afvragen hoelang de show nog on gaat. Want de leeftijden, lees: jaren, gaan nu natuurlijk wel een keertje tellen.

Concert: Fleetwood Mac On With The Show
Datum: maandag 1 juni 2015
Locatie: Ziggodome Amsterdam

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2014!

Wauw, wat een jaar!! Ik was afgelopen april 40 jaar journalist en prijs mezelf gelukkig dat ik ook in 2014 weer genoeg werk had om de hypotheek te kunnen betalen. Geintje natuurlijk, want het viel helemaal niet tegen.

Overal met je neus vooraan staan!

Ik vind dat ik nog steeds het mooiste vak van de wereld heb: ik sta overal met mijn neus vooraan, kom interessante mensen tegen en mag daar over schrijven en praten! Mijn reis naar Miami en het Ultra Music Festival heeft dit jaar een onbeschrijflijke indruk op mij gemaakt. Die trip, eind maart, staat dan ook met stip bovenaan mijn reistop-10. Maar daar heb ik al in eerdere blogs genoeg over geschreven.

Miami downtown skyline

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet zo’n klager ben. Maar eigenlijk valt er ook weinig te klagen over het afgelopen jaar. Los van alle mooie interviews, verhalen en reportages ben ik weer lekker verliefd geworden (en ben dat nog steeds!), heb op leuke feestjes kunnen draaien, heb met vriendin en kids wat aangename tijd in/op mijn favoriete vakantiebestemmingen Tignes en Ibiza doorgebracht en ben na een kleine blessure in april weer volop aan het hardlopen en ook dat gaat prima. Klagen? Nee dus! En natuurlijk zijn er wat teleurstellingen geweest. Op zakelijk vlak bijvoorbeeld, maar die zijn eigenlijk de moeite niet waard om er nu nog energie in te steken.

Wouter’s 31e verjaardag op Ibiza (met Rayke en Dominique)

Ik hoop dat jullie ook met genoegen terugkijken op 2014. En mochten dingen in 2014 niet gelukt zijn, probeer het in 2015 nog eens een keer. En voor jullie allemaal geldt: wees trots op de herinneringen uit 2014 en geniet op voorhand al van 2015. Ik hoop dat het je lukt om er een topjaar van te maken! Blijf gezond, hou alles heel en wees lief voor elkaar 😉 Happy newyear en all the best!!

Read Full Post »

Er zit nog geen sleet op Bryan Adams…

Net 55 jaar is-ie inmiddels. En dat is Bryan Guy Adams (Kingston, Ontario, 5 november 1959) misschien wel aan te zien, maar zeker niet aan te horen! Want qua stemgeluid heeft Bryan Adams de tand des tijds aardig overleefd. Er zit absoluut nog geen sleet op deze rock-veteraan. 

Prima backdrop voor visuals en close-up’s!

Alle grote hits uit zijn imposante ruim 30-jarige carriere kwamen maandagavond in de Amsterdamse poptempel Ziggodome voorbij en met het gegeven dat het zijn vijfde concert in vijf dagen tijds was is er met de stem van de Canadees nog niets mis. Lekker rauw bij de stevige rocknummers en sexy bij ballads als Heaven, Please Forgive Me en Have You Ever Really Loved A Woman. Adams is een echt podiumdier. Gesteund door zijn vier-koppige band straalt zin om voor zo’n volle Ziggodome op te treden er vanaf. De bezoekers zijn fans van weleer: de gemiddelde leeftijd schommelt tussen de 40 en 55 jaar en de Canadees moet flink z’n best doen om de meute die níet vlak voor het podium staat óók in beweging te krijgen. Dat lukt als hij al bij het derde nummer de eerste tonen van Run To You inzet. Zijn eerste grote hit uit 1985 blijkt voor iedereen het startsein voor het feest der herkenning te zijn. Precies 30 jaar na de release van zijn meest succesvolle album Reckless in 1984, toert Adams met zijn band de aardbol rond. Reckless bevatte maar liefst zes grote hits: Run To You, Kids Wanna Rock, Somebody, Summer Of 69, One Night Love Affair en It’s Only Love, een duet met Tina Turner. Zijn grootste hit scoorde Adams in 1991, onder leiding van de Zuid-Afrikaanse top-producer Robert John ‘Mutt’ Lange: (Everything I Do) I Do It For You werd een wereldwijde nummer 1-hit en stond in ons land zelfs twaalf weken op één.

Bryan Adams in actie in de Ziggodome

Op het podium van de Ziggodome ontpopt Adams zich als een echte entertainer. Hij loopt al spelend op zijn gitaar en zingend van links naar rechts en zoekt daar het publiek op de tribunes op. Adams is echter niet de enige showman op het podium vanavond. Ook drummer Mickey Curry en met name gitarist Keith Scott stellen alles in het werk om het publiek te amuseren. Scott toont zich gedurende de show onvermoeibaar. De gitarist is al ruim dertig jaar een trouwe metgezel van Bryan Adams en is een uitmuntende muzikant. Tijdens zijn gesoleer wordt duidelijk hoe groot het aandeel van Scotts typerende gitaargeluid is in de muziek van Adams. De chemie tussen beiden is onmiskenbaar aanwezig en boeiend om naar te kijken.
Af en toe grijpt Adams naar zijn acoustische gitaar om de juiste sfeer bij de juiste song te krijgen. Bij Heaven hoeft Adams zelf nauwelijks mee te zingen: dat doet het 15.000 koppige publiek voor hem, dat niet alleen déze tekst moeiteloos uit het hoofd meezingt. Aan het slot van de show, na nummers als Summer of 69, The Only Thing That Looks Good On Me Is You, 18 Till I Die en het bij afwezigheid van Mel C. solo gezongen duet When You’re Gone (1998), besluit Adams zijn bijna twee-en-een half uur durende show met een verrassende acoustische set. Waar andere artiesten zouden opbouwen om af te sluiten met een knaller of ’n grote hit, doet Adams dat anders zónder de show als een nachtkaars te laten uitgaan. Hij creeert de juiste sfeer als hij iedereen vraagt zijn mobiele telefoon te laten schijnen. “Daar heb ik toch al de hele avond tegenaan moeten kijken!” zegt hij enigszins cynisch.

Het podium kende geen overdaad aan licht; er hingen nog geen vijftig ‘moving-heads’

Het geluid in de Ziggodome was zoals altijd voortreffelijk. De ondersteuning met licht en visuals was simpel, maar voldoende. Een grote vidiwal liet wisselend filmpjes of de muzikanten-in-close-up zien en qua licht was er geen overdaad. Het was goed genoeg. Het ging om Bryan Adams en zijn songs en de Canadees kwam in deze setting meer dan uitstekend uit de verf. En daar ging het tenslotte om!

[Bryan Adams’ Reckless-tour, Ziggodome Amsterdam, maandag 8 december 2014]

Read Full Post »