Kleinkinderen? Het grootste geluk van de wereld!

“Opa zijn is het mooiste dat er is!” Het werd mij van verschillende kanten verteld toen Julian ‘onderweg was’. Toen ik hem voor het eerst in mijn armen vasthield op 29 augustus 2015 had ik dat gevoel absoluut nog niet. Inmiddels weet ik wel beter. Van niets word ik gelukkiger dan van die kleine man; we zijn gelukkig heel veel samen, doen veel samen en we lijken ook best op elkaar.

Met Julian, enkele uren na zijn geboorte

Hij heeft dat af-en-toe felle, fanatieke, soms onredelijke en eigenwijze van z’n opa. Dat altijd willen winnen. Soms lijkt Julian wel een echte Jansen, terwijl hij toch echt ‘Santegoeds’ heet. Het lijkt er wel eens op of ik veel meer van Julian kan genieten dan vroeger van mijn eigen kinderen op die leeftijd. Maar dat is natuurlijk niet waar en het is ook geen eerlijke vergelijking. Nu ben ik opa, pensionado, heb alle tijd en sta heel anders in het leven dan pakweg 30, 35 jaar geleden; toen had ik veel oog voor m’n carrière als sportjournalist bij de NCRV en NOS, was voor m’n werk best veel van huis en had natuurlijk ook nog de verantwoordelijkheden thuis voor het gezin met eigen-huis-en-hypotheek.
Ik heb mij van de week weer verbaasd wat het met mij doet, toen Julian dinsdagochtend op de OK van het Catharina Ziekenhuis lag. Ik had daardoor al een slechte nacht met weinig slaap achter de rug en liep de hele ochtend doelloos wat in huis te ‘dozen’. En was blij toen dochter Rayke eind van de ochtend belde dat-ie weer bij was en ik naar het ziekenhuis mocht komen.

Julian bijna vijf jaar later: we lijken wel op elkaar! Toch?

Tja, kleinkinderen. En eind 2020 –medio december- komt er dus eentje bij. Want zoon Wouter en vriendin Sanne zijn in blijde verwachting. Benieuwd wat het gaat worden! Weer een kleinzoon? Of de eerste kleindochter? Mijn vader –toch enigszins van de oude stempel- vond het destijds wel belangrijk dat er een stamhouder zou komen. Voor hem was het wel een dingetje, dat het geslacht Jansen in zijn lijn niet zou uitsterven. Hij had geluk: met de komst van Wouter in 1983 werd zijn wens vervuld. Ik vind het eigenlijk nauwelijks belangrijk. Met alle echtscheidingen, daaruit voortvloeiende nieuwe (LAT)-relaties, alleenstaanden, samengestelde gezinnen, donorkinderen, draagmoederkinderen, adoptiekinderen en huwelijken tussen mannen en huwelijken tussen vrouwen kun je toch al geen fatsoenlijke stamboom meer maken. Ik heb het Julian laatst met een tekening en lijntjes proberen uit te leggen. Maar ik liep al snel vast in gestrande relaties.

Weer een kleinzoon? Of de eerste kleindochter?

Over stamboom gesproken: ik heb de stamboom aan moeders en vaders kant wel eens uitgeplozen. En kwam daarbij tot twee opmerkelijke voetbalverbindingen. Via mijn opa Willem Driessen, de vader van mijn moeder, ben ik blijkbaar verre familie van oud-PSV-voetballer Stan Valckx, de huidige technisch manager van VVV. Onze stamboom komt namelijk samen in Arcen en Well in Noord-Limburg: rond het jaar 1730 zijn er verbanden tussen de families Driessen, Schreven en Valckx in Arcen en Well te zien. En de moeder van mijn vader komt oorspronkelijk uit Breda: ze heet Catharina Verlegh (geb. 1886) en is een volle nicht van oud-NAC-voetballer en international Antoon ‘Rat’ Verlegh (geb. 1896), naar wie het stadion van NAC Breda is genoemd.

Maar: stamboom, stamhouder: ik hecht er niet zoveel waarde aan: een gezond kind met kansen in onze toch al turbulente maatschappij vind ik veel belangrijker. Voorlopig zijn kleinkinderen mijn grote geluk. Ik zie het als enorme rijkdom en kan niet wachten tot nummer twee er is!

Advertentie

Read Full Post »

Coronacrisis, kushandjes en de ‘beenknuffel’

Net als de meesten van jullie ben ik vandaag ook de vierde week van de ‘intelligente lockdown’ in gegaan. Het klinkt misschien stom, maar voor mij is er eigenlijk niet zo heel veel veranderd. Natuurlijk mis ik mijn sociale contacten, de vrijdagmiddag-borrel, contacten in de buurt, lekker met de fietsvrienden op toer, uit eten, dat soort dingen. Ik werkte natuurlijk al veel vanuit huis: dat is nu wat meer geworden. Interviewen doe ik niet meer fysiek, maar veel telefonisch. Of via Facetime of Skype. Dus ècht fysieke afspraken heb ik vrijwel niet meer.
De afgelopen twee weken heb ik twee video-interviews gedaan, met zo’n lange microfoonhengel: allemaal op afstand dus. Ik probeer verder ook zoveel mogelijk thuis te blijven. Ik doe twee, drie keer per week boodschappen, racefiets zoveel mogelijk alleen. Incidenteel met een sportmaatje, maar dan wel met in achtneming van de anderhalve meter. Zo goed als kwaad als dat dan lukt. En ik kan ook altijd op mijn balkon op de rollerbank fietsen (foto)

TV-kijken in z’n favoriete positie…

En ja, ik pas op mijn kleinzoon. Een paar keer per week. Dat klinkt tegenstrijdig bij de opvatting dat kleinkinderen beter even geen fysiek contact met opa’s en oma’s kunnen hebben, maar in ons geval is het even niet anders. Natuurlijk heb ik met mijn dochter en schoonzoon een risicoanalyse gemaakt. Want ik val met mijn 68 jaar in de risicogroep. Maar, los van het corona-virus zagen we elkaar toch al vrijwel iedere dag. Bovendien werken dochter èn schoonzoon beiden in cruciale beroepen. Dus ben ik –ook qua afstand met andere opa en oma’s- simpelweg de enige optie. Ik heb Julian uit proberen te leggen wat corona is: “Een erge griep en je kunt door hoesten en niezen andere mensen ziek maken. Dus we kunnen beter even niet knuffelen en kusjes geven. Kushandjes zijn voor nu ook even goed”.
We wassen wel tig keer per dag onze handen met desinfecterende zeep, in mijn hal staat op een sidetable een fles desinfecterende gel: iedereen die hier binnenkomt, maakt daar eerst z’n handen mee schoon. En ja, opa is wel oud, maar nog niet zó oud, dat er gevaar dreigt.

Fietsen op de rollerbank op het balkon

Je moet het een kind van 4.5 toch een beetje begrijpelijk uitleggen! Maar, Juul snapt het. Zegt hij. Hij heeft het er moeilijk mee dat-ie niet zo vaak kan knuffelen. Het is toch al zo’n knuffelkont. Dus hebben we de ‘beenknuffel’ uitgevonden. Knuffelen kan, maar dan pak je maar mijn been beet! Dat vind-ie fijn.

Verder werk ik veel. Maak momenteel veel verhalen voor het Eindhovens Dagblad, al dan niet corona-relateert. En dat is fijn, want hockeyclub Oranje-Rood bijvoorbeeld, heeft mijn werkzaamheden voor OranjeRoodTV even ‘on hold’ gezet. Geen probleem: ik snap dat. En zo is het ook met een aantal andere klussen, die voorlopig even niet doorgaan. In die zin heb ik de mazzel dat ik met AOW en pensioenuitkering in elk geval mijn vaste lasten kan betalen. Dus, lief hoor, maar over mij hoef je je ècht geen zorgen te maken. Ik ben gezond en probeer dat te blijven. Door goed en gezond te eten, door veel te sporten (drie keer per week de racefiets op), ik slaap goed en heb m’n hygiëne wat aangescherpt. En laat op gezette tijden wat alcohol door het bloed gieren. In de hoop dat ook dát een beetje helpt.

Juul speelt, kleurt, kijkt tv. Ik werk. gaat prima!!

Natuurlijk maak ik mij zorgen! Om mijn kleinkind, kinderen, schoonzoon, schoondochter, broer, zus, andere familie, vrienden, vriendinnen, alle lieve mensen in mijn sociale kring. Maar, we gaan straks zeker dat gezellige drankje op het terras weer drinken. En ja, alle uitgestelde etentjes (sushi!!) gaan we inhalen. Dat beloof ik. Ik vrees alleen dat dat nog wel enige tijd gaat duren. Mijn vakantietripjes naar Alicante en Sitges in april en mei zijn al geannuleerd; ook Ibiza half juni gaat er waarschijnlijk aan. Het zij zo. Ik heb zelfs nu al bedenkingen of mijn geboekte trip naar Los Angeles eind oktober wel kan doorgaan. Ik ben altijd een optimist en denk graag in oplossingen, niet in problemen. Maar iets in mij zegt dat we hier voorlopig nog niet van af zijn.

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2017

Het jaar 2017 zal mijn boeken in gaan als het jaar waarin ik 65 jaar werd. Tuurlijk, da’s een mijlpaal. Je krijgt pensioenuitkering, je ontvangt AOW; da’s allemaal heel plezierig, want je hoeft er niets voor te doen. Maar met pensioen gaan? Nee joh! Ik blijf gewoon lekker werken. Dat heb ik het afgelopen jaar gedaan en dat blijf ik ook in 2018 doen. Achter de geraniums zitten is niets voor mij. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het niet onplezierig voelt dat met die uitkeringen de druk er een beetje vanaf is.

Hawaii 2017: Pipeline Beach

2017 was een fijn jaar. Privé en zakelijk. Jansen Media & Events behaalde prima jaarcijfers: de beste sinds 2010! Ik behoor gelukkig tot de categorie ZZP’ers met zoveel werk als ik zelf wil, en dat is prettig. Het stelt je in staat wat gemakkelijker je eigen tijd in te delen en ook andere dingen te doen. Genieten van mijn kleinzoon bijvoorbeeld, hij is mijn beste vriend ever! Genieten van familie, vrienden en vriendinnen, van popconcerten en dancefestivals, van gezellig drinken en eten in de heerlijke Eindhovense binnenstad. En mooie reizen te maken: van Ibiza tot Hawaii, van Flachau tot Guardamar en Malaga, ook in het nieuwe jaar staat er al weer van alles op de rol. Met carnaval naar Guardamar, in april naar New York en Philadelphia, van de zomer natuurlijk naar Ibiza en in oktober wil ik ook weer een mooie reis maken. Bali? Australie? Weer Miami? Of toch San Francisco? Ik twijfel nog waarheen. Bovendien heb ik halverwege 2017 het roer drastisch omgegooid qua voeding en sporten. Door toenemende artrose in mijn rechterknie is hardlopen helaas al weer even verleden tijd. Door een meer uitgebalanceerde voeding en frequente bezoeken aan de sportschool (een combinatie van cardio en krachttraining) ben ik het laatste half jaar toch maar mooi even 10 kilo afgevallen! En ik voel mij daar bijzonder goed bij.

Beste vriend ever!

Mijn motto voor 2018 staat voorop: gezond blijven en blijven genieten van fijne mensen en het leven. Lermoos, Guardamar, New York, Philadelphia, Ibiza: ook in 2018 ga ik weer wat meer van de wereld zien. Ook zal ik in het voorjaar mijn eerste boek afronden: de Top 40 van 040. Het is niet ondenkbaar dat daar nog meer uit voort vloeit. Er zijn wat ideeen over het schrijven van andere boeken. In 2018 zal blijken of die plannen straks ook heel concreet gaan worden! Maak er allemaal in het nieuwe jaar wat moois van. Dat probeer ik ook te doen!

Read Full Post »

Oké, ik ben 65. En nu?

Mooie dag vandaag: ik heb het gehaald: 65 jaar. 😉 Tot voor kort was 65 de pensioengerechtigde leeftijd, maar dankzij de laatste kabinetten Rutte moet ik daar dus nog even negen maanden bijtellen. Het zij zo.

Hahaha, zo gingen we vroeger in bad! Zal in 1953 of 1954 geweest zijn….

Ik snap ook wel, dat het anders allemaal niet meer te betalen is. Soms is de makkelijkste weg niet de beste weg. En korten op de AOW is ook al weer zowat. Er zijn genoeg mensen die het met hun beetje AOW en géén pensioenuitkering lastig zat hebben, dus om daar ook nog eens op te gaan korten? Ik kan er wel negen maanden op wachten. Gelukkig dat mijn vader in de pensioenverzekeringsbranche bij Nationale Nederlanden werkte en er al op jonge leeftijd op aandrong om dat voor straks goed te regelen. Maar ik had destijds weinig oog voor straks. Wie wel? Ik was 25! Daarom ben ik hem met terugwerkende kracht zeer dankbaar dat ik zijn advies destijds ter harte heb genomen. Dat kostte –zeker als ZZP’er- jarenlang maandelijks heel wat kruim. De premie was niet mals, maar vanaf deze maand gaat het Pensioenfonds Nederlandse Omroep uitkeren. Nu zijn zíj aan de beurt. En ik hoop echt van ganser harte dat ze er nog wel even aan vastzitten. En in december komt daar dus ook AOW bij.

Met terugwerkende kracht ben ik hem dankbaar voor zijn pensioenadvies!

Vijf-en-zestig jaar. Is dat oud? Toen ik zelf jong was, vond ik mensen van 65 wel oud, ja. Toen mijn vader in 1988 met pensioen ging was hij 60 en ik 35. Hij was in getal een oude(re) man, maar was nog heel vitaal. Tenniste volop, dronk zijn biertje en oude jenever en rookte z’n Caballero’s. Totdat hij een paar jaar ná zijn pensioen een hartaanval kreeg. Vanaf dat moment heb ik mijn vader langzaam aan een oude man zien worden. Geteisterd door de gevolgen van die hartaanval en later getekend door een steeds sterker wordende dementie. Maar hij werd toch maar mooi bijna 84!

Dus, ik ben nu 65. Dat is bijna 20 jaar van de leeftijd af, die mijn vader werd. En zíjn moeder, mijn oma, werd 95! Dat verschil is dertig jaar! Ik voel me soms echt nog 45, 50 jaar. Oké, er zijn vrijdagavonden dat ik me 28 voel en vervolgens zaterdagochtenden dat ik me 82 voel. Snap je? Maar dat ligt ook aan mijzelf. Soms wil de geest méér dan het lichaam aan kan. Dat merk ik natuurlijk wel en dat is denk ik ook het grootste probleem van mijn leeftijdsgroep. Maar 65 is voor mij vooral een getal. Ik ben gelukkig gezond, alhoewel de artrose in mijn rechterknie serieuze vormen aan het aannemen is. Het mij zo favoriete hardlopen heb er daarom al aan moeten geven. Maar ik wil wel in conditie blijven en dus mountainbike ik regelmatig, zwem af en toe en doe ik wekelijks wat inspanningen in de sportschool. Die knie, daar kunnen ze straks wel een keer wat aan doen. Als het zover is. Dat is dan ook de enige klacht. En: ik vóel me niet oud. In mijn optiek is iemand van 80 oud. Of van 90. Maar niet iemand van 65. Tenminste, zo voel ík dat.

In oktober naar Hawaii!

Ik ben van plan dat de komende jaren zo te houden: in conditie blijven, qua werk dingen doen die ik nog steeds de moeite waard vind. Genieten van mijn kinderen en van mijn kleinzoon Julian bijvoorbeeld. Ik wil hem zien opgroeien, zien voetballen of hockeyen (opa rijdt wel naar uitwedstrijden….) en daarnaast ga ik tijd vrij maken om met wat grote reizen nog een aantal mooie plekjes op de wereld te zien. In oktober ga ik naar Hawaii, voor 2018 staan Los Angeles, San Francisco en Las Vegas op het programma, een jaar later wil ik naar het noorden van Amerika, naar Seattle, Portland en Minneapolis. En op de bucketlist staan ook nog Philadelphia/Detroit/Chicago, Nieuw Zeeland, Japan en Argentinie. Jansen kan wat dat betreft nog wel even vooruit, ik hoop dat het mij gegeven is om die bucketlist jaar-na-jaar af te kunnen vinken. O ja, en ik mei ga ik natuurlijk gewoon naar Ibiza.

Bucketlist: Seattle in het noorden van de USA

En ik blijf natuurlijk werken. Dat is voor mij elke dag wat anders: elke dag andere mensen, elke dag ander nieuws, elke dag andere uitdagingen. Of dat nu PSVTV, OranjeRoodTV, het Eindhovens Dagblad, FRITS Magazine, Ziggo Sport of Eurosport is: ik vind het allemaal nog veel te leuk om ermee te stoppen. Nu maar hopen, dat ze mij ook nog leuk (en goed) genoeg vinden! 😉 Vooral dat tussen haakjes geldt natuurlijk. Belangrijk is voor mij ook het gevoel te hebben dat ze mij er graag bij hebben!

Vijf-en-zestig. Ik heb het de afgelopen week al in de laatste sneeuwresten van deze winter in Oostenrijk gevierd en ga het vandaag vieren met mijn kids, aanhang en kroost. Met een goed glas wijn, een lekkere hap en een hoop gezelligheid. Mooier kun je je 65^e niet vieren, vind ik.

Read Full Post »

De cirkel in Flachau is rond!

Altijd prima sneeuwcondities in Flachau

We komen al 27 jaar in Flachau, een niet al te groot wintersportplaatsje zo’n 60 kilometer onder Salzburg, vlak vóór de Tauerntunnel, waar doorheen de A10 nog zuidelijker voert.

Flachau is in die 28 jaar enorm gegroeid, niet in de laatste plaats door haar meest bekende inwoner, Hermann Maier, Herminator, de beste skier uit de jaren rond de eeuwwisseling. Maier was een marketinginstrument voor Flachau, dat normaal gesproken niet te betalen zou zijn geweest. De Hermann Maier Weltcupstrecke en de gelijknamige skischool, zijn anno 2017 nog tastbare herinneringen aan de man die tijdens de Olympische Winterspelen van Nagano zo spectaculair ten val kwam.

Goede en snelle liftverbindingen naar top van de Griessenkar

Dat Flachau is inmiddels een beetje ons tweede thuis geworden. We kennen er de weg, we kennen er de mensen: Theo, Sepp en Gitte van de Hofstadl, Thomas van de Dampflessel, wat wij traditioneel ‘de burgemeester’ noemen, naar Thomas’ vader Hans Weitgasser, die jarenlang burgemeester van Flachau was. We kennen Mathilde en Peter Walchhofer, waar we doorgaans wonen en we kennen Ernst Brandstaetter, de baas van de liftmaatschappij. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedere keer als wij Flachau binnen rijden is het toch een beetje thuiskomen. Dan heb je meteen dat gevoel dat je op je plek bent.

Flachau heeft geen spectaculair skigebied, maar het is er wel fijn. De pisten op de berg De Griessenkar zijn overzichtelijk en altijd in goede sneeuwconditie, je vind er in een dag je weg en doe je wat moeite dan kun je vanuit Flachau ook naar de skigebieden Altenmarkt-Zauchensee en Wagrain/St. Johann. Soms heb je daar dan wel de bus voor nodig. Als ik echt wil toerskien ga ik het liefst naar Espace Killy in Tignes en Val d’Isere in Frankrijk. Maar in combinatie met gemutlichkeit zoek ik toch steeds weer Flachau op. Al 27 jaar.

Links Julian, rechts Rayke, allebei anderhalf jaar oud! 😉

In 1990 was mijn dochter Rayke anderhalf jaar, toen ze voor het eerst meeging naar Flachau. Het was haar eerste kennismaking met sneeuw. Ze leerde er vervolgens skien en werd er in 2006 zelfs skilerares bij skischool Fun & Pro. Afgelopen week vierden wij de jaarwisseling van 2016 naar 2017 in Flachau. Met Marc, Rayke en haar zoontje Julian, die precies anderhalf jaar oud was. Zijn eerste kennismaking met sneeuw. Tot op heden is de cirkel rond. Benieuwd of hij de rest van zijn ski-leven ook het pad van zijn moeder volgt.

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2015!

Het wordt een beetje traditie: op de laatste dag van het jaar in een korte blog even terugkijken. Nog even de twaalf maanden van dit jaar de revue laten passeren. Kort gezegd: 2015 was een prima jaar, zakelijk èn privé. Jansen Media & Events draaide prima jaarcijfers, de beste sinds 2010. Ik heb hockeyclub Oranje Zwart, Eurosport en het Eindhovens Dagblad als nieuwe opdrachtgevers binnengehaald; daar ben ik heel blij mee en tevreden over!

Bij Flying Dutch op Strijp-S in Eindhoven

Privé was het een heel stabiel jaar: genoten van de liefde, fijne en gezellige dingen gedaan, waaronder het concert van Fleetwood Mac op 1 juni jl. in de Ziggodome en twee dagen daarvóór Flying Dutch in Eindhoven. Daarmee zijn meteen de twee muzikale hoogtepunten van het jaar genoemd.

Over muziek gesproken: in 2015 was het ook een mooi moment om een punt te zetten achter mijn dj-activiteiten. Het is mooi geweest. Ik vind het wel mooi om zelf het moment van stoppen te bepalen. Op 23 januari doe ik het nog één keer, voor familie, vrienden, vriendinnen en bekenden, maar dan is het toch echt ‘schluss’.

Mijn grote geluk uit 2015: JB!

Ik ben twee keer lekker wezen skien, in Tignes en met mijn verjaardag in Flachau en deze zomer heb ik de vakantie maar een keer overgeslagen omdat het werk teveel tijd en aandacht vroeg! Die schade haal ik in 2016 wel weer in! 😉

Maar al het bovenstaande valt in het niet bij het grote geluk dat mij in 2015 overkwam: de geboorte van JB, Julian Benjamin, zoon van dochter Rayke en schoonzoon Marc, op 29 augustus. Uit verhalen wist ik dat het bijzonder is om opa te worden. Ik kon mij er op voorhand wel íets bij voorstellen, maar dat het mij zóveel zou doen, had ik niet voor mogelijk gehouden. Daarom is 2015 toch echt het jaar van die kleine grote vent van mij. Van JB!

Read Full Post »

Mijn meest bizarre zomervakantie ooit….

Het is vandaag precies 12 jaar geleden: 29 juli 2003. Het was een aanvankelijk gewone vakantiedag in Zuid-Frankrijk, eerst een beetje zonnen aan het zwembad op de camping, ’smiddags met de voetjes in het zand op het strand bij Frejus. Zo’n niets-aan-de-hand-dag eigenlijk.

In de verte waren rookwolken van een enkele bosbrand, maar wij maakten er ons geen zorgen over. Er kwamen echter steeds meer blusvliegtuigen die water hapten uit zee, wij vonden dat een fascinerend gezicht. Vliegtuigen die in een duikvlucht zeewater schepten om de branden te blussen. De massale rookwolken kwamen echter steeds dichterbij en zorgden in de loop van de middag voor een angstig gevoel. 

De weg naar de campings bleek afgesloten, we werden gedwongen om de auto langs de weg te parkeren. Het vuur van bosbranden naderde en bedreigde een aantal campings, 10.000 vakantiegangers werden nog savonds in aller ijl geëvacueerd. Ook onze camping wordt bedreigd. Ik doe met m’n mobiele telefoon verslag op Radio 1 en in het late NOS-Journaal op televisie. Ik ben tenslotte ongewild verslaggever in rampgebied en interview mensen die met caravan-en-al op de vlucht slaan voor het vuur. We slapen die nacht in de auto en in een vliegtuighangar op veldbedden. Smorgens vroeg zit ik weer in het Radio 1-Journaal.

Daags erna konden we terug naar de camping. Ik zie smeulende karkassen van tenten en caravans, verbrandde bomen, verschroeide aarde. Onze camping was er goed vanaf gekomen. Maar overal die penetrante brandlucht. Alsof het vuur elk moment weer kon oplaaien. Ik wilde maar één ding: weg! Het was m’n meest bizarre zomervakantie ooit!

Verbrandde karkassen van tenten en caravans

Verschroeide aarde langs de weg naar de campings

Hier stonden tenten en caravans

En overal die penetrante brandlucht!

Deze week waren er wéér bosbranden bij Frejus. Dat leverde een onprettig dejavu-gevoel op, na precies 12 jaar…

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2014!

Wauw, wat een jaar!! Ik was afgelopen april 40 jaar journalist en prijs mezelf gelukkig dat ik ook in 2014 weer genoeg werk had om de hypotheek te kunnen betalen. Geintje natuurlijk, want het viel helemaal niet tegen.

Overal met je neus vooraan staan!

Ik vind dat ik nog steeds het mooiste vak van de wereld heb: ik sta overal met mijn neus vooraan, kom interessante mensen tegen en mag daar over schrijven en praten! Mijn reis naar Miami en het Ultra Music Festival heeft dit jaar een onbeschrijflijke indruk op mij gemaakt. Die trip, eind maart, staat dan ook met stip bovenaan mijn reistop-10. Maar daar heb ik al in eerdere blogs genoeg over geschreven.

Miami downtown skyline

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet zo’n klager ben. Maar eigenlijk valt er ook weinig te klagen over het afgelopen jaar. Los van alle mooie interviews, verhalen en reportages ben ik weer lekker verliefd geworden (en ben dat nog steeds!), heb op leuke feestjes kunnen draaien, heb met vriendin en kids wat aangename tijd in/op mijn favoriete vakantiebestemmingen Tignes en Ibiza doorgebracht en ben na een kleine blessure in april weer volop aan het hardlopen en ook dat gaat prima. Klagen? Nee dus! En natuurlijk zijn er wat teleurstellingen geweest. Op zakelijk vlak bijvoorbeeld, maar die zijn eigenlijk de moeite niet waard om er nu nog energie in te steken.

Wouter’s 31e verjaardag op Ibiza (met Rayke en Dominique)

Ik hoop dat jullie ook met genoegen terugkijken op 2014. En mochten dingen in 2014 niet gelukt zijn, probeer het in 2015 nog eens een keer. En voor jullie allemaal geldt: wees trots op de herinneringen uit 2014 en geniet op voorhand al van 2015. Ik hoop dat het je lukt om er een topjaar van te maken! Blijf gezond, hou alles heel en wees lief voor elkaar 😉 Happy newyear en all the best!!

Read Full Post »

Nooit meer met de auto op wintersportvakantie!

[Deze blog is geschreven in december 2014 in opdracht van reisorganisatie Bizztravel, http://www.bizztravel.nl]

Als ik aan budget-wintersportvakanties denk, denk ik doorgaans meteen aan skiën in landen als Polen, Tsjechië of Bulgarije. Te ver weg, te onbekend, ouderwetse skiliften, niet aantrekkelijk. Ik weet, mijn gedachte is behoorlijk kort door de bocht, maar zo is-ie nu eenmaal. Ik ben er dan ook nog nooit geweest. Vooropgesteld: waar je ook heen gaat, een wintersportvakantie is een dure aangelegenheid. En dat komt natuurlijk vooral omdat je er specifieke kleding en specifiek materiaal voor nodig hebt. En wil je ècht skiën, dan kost een liftpas vaak ook een behoorlijk bedrag. In die zin is het trouwens wel plezierig, dat Bizztravel altijd arrangementen inclusief liftpas verkoopt.

SkiThalys: met 300 km/pu door Frankrijk in 7/8 uur tijds naar je wintersportbestemming

Maar, we hadden het over het budget. Ik ga al een paar jaar niet meer met de auto op wintersportvakantie. Alleen die autoreis is al een kostenpost op zich: (verplichte) winterbanden, sneeuwkettingen, skibox op het dak (wat meer brandstofverbruik tot gevolg heeft), tolwegen (Frankrijk) of tolvignet (Oostenrijk), tanken, eten en drinken onderweg, parkeerkosten ter plekke: reken maar op een paar honderd euro’s. Plus dat je als chauffeur doodmoe op de plaats van bestemming aankomt. Ik heb er door hevige sneeuwval jaren geleden ‘n keer bijna 21 uur over gedaan, van Eindhoven naar Flachau. Ik moet er niet meer aan denken. Ik heb onderweg hachelijke situaties meegemaakt en de meest vreselijke ongelukken gezien. En dan heb ik het nog niet eens over files gehad. Ik ben er klaar mee en ga –ook om budgettaire redenen- nóóit meer met de auto op wintersportvakantie. Het kán namelijk veel goedkoper! En: veel wintersportplaatsen ontmoedigen ook het autogebruik. In het Franse Tignes bijvoorbeeld is het dorp autovrij en kost de parking voor een week bijna 100 Euro. Je hebt je auto daar trouwens ook niet nodig, want overal rijden veel skibussen, waar je op vertoon van je liftpas gratis gebruik van kan maken. En dat geldt in vrijwel alle wintersportplaatsen.

Vliegen is in veel gevallen ook een optie, maar valt niet altijd even voordelig uit!

Een oplossing voor het thuislaten van je auto is een nachtelijke rit per touringcar. Maar daar ben ik geen liefhebber van: ik kies liever voor de trein. Sinds een paar jaar ga ik jaarlijks skiën in Tignes en Val d’Isere in Frankrijk en die plaatsen zijn prima te bereizen met de trein, de SkiThalys. Die vertrekt zaterdags om half zeven smorgens vanuit Rotterdam en om half drie smiddags ben ik in Bourg St. Maurice. Van daar uit is het met een bus nog een klein half uurtje naar onze accommodatie in Tignes. Ik zal je de uitgebreide rekensom besparen, maar met de auto zou de rit heen en terug naar Tignes aan brandstof, tol en parkeerkosten-ter-plekke ruim 650 Euro kosten. Ik ben dan met twee personen afhankelijk van het weer zo’n tien uur of langer onderweg. Met de trein heb ik voor 179 Euro per persoon een eerste klas-(vroegboek)ticket inclusief ontbijt en warme maaltijd, koffie, snacks en gratis WiFi. Door het vroege vertrektijdstip van de SkiThalys overnachten wij op vrijdag in Holiday Inn-Express náást het Centraal Station in Rotterdam. Kosten: 35 Euro pp. Ik ben dan in acht uur tijds op de plek van bestemming, kom uitgerust aan, loop onderweg veel minder risico dan met de auto en bespaar met twee personen bijna 200 Euro. Daar kun je toch leuke dingen van doen!

Ons appartementencomplex in Tignes/Val Claret: simpel, geen luxe maar wel direct aan de piste

De reis naar Oostenrijk is per trein wat omslachtiger, maar in dat geval van kies ik liever voor een vlucht van Transavia vanuit mijn woonplaats Eindhoven naar Innsbruck of Salzburg. Eind maart ga ik rond mijn verjaardag nog vijf dagen skien in Flachau. We vliegen voor nog geen 100 Euro per persoon retour van Eindhoven naar Salzburg en met een taxibusje (per persoon 50 euro retour) de resterende 60 kilometer naar Flachau. Natuurlijk is dat altijd nog serieus geld, maar daar kun je –zelfs met wat extra bagagekosten- met de auto niet tegenop reizen! Overigens vliegt Transavia nu ook vanuit Rotterdam naar de Franse Alpen en dat kan weer wèl duur uitvallen. Want dan kost de aansluitende bustransfer van Chambéry Airport naar je wintersportplaats meer dan de hele vlucht bij elkaar! Da’s dus ook geen optie.

In het hele verhaal speelt natuurlijk ook mee dat ik tijdens een wintersportvakantie niet in een duur hotel met allerlei luxe pluspunten hoef te zitten. Dat is wel leuk, maar ik ga voornamelijk de sneeuw in om te skiën en dan voldoet savonds een eenvoudig appartement meer dan voldoende. Als ik maar een lekker bed, een goeie douche en dagelijks schone handdoeken heb! Ook als je die afweging maakt, kun je je heel wat Euro’s besparen. En als ik weer eens iemand hoor roepen, dat een wintersportvakantie zo duur is, dan zeg ik: je hebt gelijk. Maar je kunt het wel net zo duur maken als je zelf wilt. En dat wordt nog wel eens vergeten!

Read Full Post »

Mijn moment in 2014? Miami! Met stip!

Alleen de plaats is al uniek. Midden in Miami-downtown, in Bayfront Park aan Biscayne Boulevard naast de haven. Tussen de hoge wolkenkrabbers.

Als er één ding is wat er in 2014 met kop en schouders boven uit stak, was het mijn trip eind maart naar Miami in het kader van “40 jaar Journalist”. Ik had er veel van verwacht, maar het sloeg werkelijk álles. Ik ben een week lang ongelooflijk opgezogen door Miami Beach in al z’n facetten en door Ultra Music Festival in het bijzonder. Ultra was een once-in-a-lifetime belevenis, alhoewel ik niet uitsluit dat ik er over een paar jaar nog eens heen ga.

Need to say more?

Ik had mazzel, want via een relatie had ik een full-access pers- en fotoaccreditatie weten te bemachtigen. Dat scheelt een slok op een borrel op een festival, waar drie dagen lang zo’n 80.000 mensen per dag rondlopen. Neem aleen al de toegang tot de press-room, waar airco, drankjes waren en waar je dj’s kon ontmoeten. Maar niet alleen UMF, ook South Beach, Ocean Drive, private parties in exclusieve clubs, the American way: het was een ge-wel-di-ge trip ter gelegenheid van mijn 40-jarig journalistenjubileum! Kijk dit filmpje maar eens, dan weet je precies wat ik bedoel! Ik krijg er bij het bekijken nog steeds ernstig kippenvel van. In het filmpje zie je iemand met een spandoek waarop staat dat ze 21 werd tijdens Ultra. Well, I got 62 on Ultra! Want de 11 uur durende vlucht was precies op m’n verjaardag, die door het tijdsverschil acht uur langer duurde! Gelukkig  hebben enkele vriendinnen van mijn dochter, die op studiereis waren in Miami, mij die eerste dag ‘s-avonds op sleeptouw genomen. En heb dus met hen een hele leuke verjaardag gehad in Club Mokai!

Wat een beleving op Ultra Music Festival!

Ultra was in drie dagen tijds álle grote deejays aan het werk zien: van Hardwell, Armin van Buuren, W&W en Diplo tot Carl Cox, Nervo, Guetta, you name it en natuurlijk plaatsgenoten Sander van Doorn en Showtek. Ultra was overwhelming: ik heb nog nooit een festival bezocht waar de beleving zo intens was als daar. Alleen de plaats is al uniek. Midden in Miami-downtown, in Bayfront Park aan Biscayne Boulevard naast de haven. Tussen de hoge wolkenkrabbers. Zelden zoveel nationaliteiten verzameld gezien op een muziekfestival. Dáár begint het festivalseizoen, dáár hoor je de nieuwste muziek, de nieuwste tracks. Maar Miami was ook genieten van een ontbijtje, ‘s-morgens vroeg op Ocean Drive. Met uitzicht op strand en zee. En het geluid van kletterende golven en langsrijdende dikke Amerikaanse auto’s. Met pancakes met stroop en aarbeien, teveel koffie en een té grote verse juice. Unforgettable!

Ocean Drive in South Beach

En hardlopen op één van de beroemdste stranden van de wereld! Miami was ook basketbal kijken in de pub bij het hotel: Miami Heat tegen Indiana Pacers. Bloedstollend spannend temidden van superfanatieke Amerikanen. Of met de huurauto naar Key Biscayne, waar het jaarlijkse ATP-tennistoernooi aan de gang was. En Miami was ook de avond in de Mansion, één van de meest exclusieve discotheken in Miami Beach. Een avond vol wauw-momenten tijdens een optreden van Hardwell. En de beachparty van Spinnin’ Sessions in Nikki Beach Club was al niet minder, met Martin Garrix, Sander van Doorn, Oliver Heldens en Ummet Ozcan. Geloof het of niet: ik heb het allemaal in negen dagen tijds meegemaakt.

Met plaatsgenoot Sander van Doorn op UMF

Als er één week voorbij is gevlogen, dan is het die dikke week in Miami wel geweest. Zoveel gezien, zoveel gedaan, zoveel genoten. Volgens mij heb ik daar de hele tijd met een big smile van oor-tot-oor rond gelopen. Eigenlijk is dat helemaal niet in één blog te vatten. Ik wilde iets speciaals doen omdat ik 40 jaar in het vak zat. Iets dat bijna niet te evenaren is. Lekker in m’n eentje. En dat is echt wel gelukt! Amerikanen hebben daar een mooi woord voor. Awesome! Dat was het. In één woord. En daarom is dát mijn onbetwiste moment van 2014. Met stip. En er komt echt níets, maar dan ook níets ook maar een beetje bij in de buurt! 😉

Read Full Post »