Of ik de Tour vanaf de motor wilde doen!! Ik zei ‘nee’….

Afgelopen weekend zag ik in het NOS-programma Andere Tijden Sport mooie beelden van Radio Tour de France, de zomerse versie van Langs de Lijn. Ik zag en hoorde al die (oud)collega’s: Theo Koomen, Fred Racké, Hennie Rückert, Leo Driessen, Sjors Fröhlich, Gio Lippens….en realiseerde me weer, dat ik ook ooit, bijna 30 jaar geleden, door de toenmalige NOS-radiosportbaas Ferry de Groot ben gevraagd om de Tour de France als verslaggever op de motor te doen. En ik zei na ampel beraad ‘nee’….!

Interview met Peter Winnen bij de Profronde van Valkenswaard in 1982

Ik weet nog precies wanneer het was. In december 1991 vroeg De Groot mij of ik Jorrit Jorritsma, de toenmalig schaats- en wielerverslaggever kon vervangen op de Olympische Winterspelen van Albertville in februari 1992. Er was een akkefietje tussen Jorritsma en de NOS –geen idee waar het over ging, maar het was blijkbaar nogal serieus- dat het elke verdere samenwerking blokkeerde. Als voorbereiding op de Winterspelen in Albertville, waar ik de openingsceremonie en het schaatsen zou gaan verslaan, mocht ik een aantal weekenden in januari naar Wereldbekerwedstrijden en trainingskampen in Inzell en Davos. Om de mensen van de schaatsploegen te leren kennen, voor zover ik die van interviews als presentator van NCRV zaterdagsport en NOS Langs de Lijn in die tijd al niet kende.

Na die Winterspelen moest ik opnieuw bij De Groot komen. “Jorritsma gaat ook niet voor de NOS naar de Tour de France. Is dat iets voor jou? Wil jij dat niet doen?”

“Ici Radio Tour de France…”

Nu moet ik toegeven dat ik in die tijd niet zoveel met wielrennen had. Ik was zelf fanatiek hardloper en was daar meer mee bezig dan met wielrennen. In oktober 1992 zou ik m’n eerste marathon gaan lopen! Natuurlijk, vanuit mijn vak had ik belangstelling voor wielrennen, maar de Tour de France als verslaggever doen in een periode dat ik juist altijd met vakantie ging? Juli was voor mij als voetbalcommentator van Langs de Lijn een maand zonder voetbal, een ideale maand voor mij om op vakantie te gaan. Naar de Tour gaan betekende dat ik in juli de hele maand weg zou zijn en aansluitend ook nog eens vier weken naar de Olympische Zomerspelen in Barcelona. Want dat stond ook al vast. Daar zou ik het tennistoernooi gaan verslaan en algemene nieuws-onderwerpen gaan maken. Twéé maanden aaneengesloten van huis! Dát kreeg ik privé niet geregeld. Van thuis uit ben ik altijd optimaal ondersteund als het om mijn werk voor de radio ging. Maar twee maanden aaneengesloten weg van thuis! Met een toen ook werkende echtgenote. En twee kinderen van 9 en 4, die zes weken zomervakantie hadden. En opa’s en oma’s die resp. in Berg en Dal en Oploo woonden. En wij in Baarn. Niet naast de deur dus. Dat kregen we echt niet voor mekaar. En dus zei ik na ampel beraad met het thuisfront ‘nee’ tegen het aanbod van Ferry de Groot. Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij is Sjors Frohlich het vervolgens gaan doen. En die deed het acht jaar lang en is nu burgemeester! 😉

Nu zelf fanatiek aan het fietsen!

Nu ik door een waardeloze rechterknie al een tijd niet meer kan hardlopen en sinds een paar jaar aan het racefietsen ben geslagen, komt dit verhaal nog wel eens naar boven. Af en toe als we met de fietsvriendengroep weg zijn. En afgelopen weekend weer, toen ik zat te kijken naar die leuke, memorabele aflevering van Andere Tijden Sport. Of ik er spijt van heb? Ja, natúúrlijk heb ik daar spijt van! Achteraf bezien had ik dat allemaal best mee willen maken. De winst in de derde etappe van Pau naar Bordeaux van Rob Harmelink, de zege van Jean Paul van Poppel in de 10e etappe van Luxemburg naar Straatsburg en de winst in de ploegentijdrit van de Panasonic-ploeg. En de uiteindelijke winst van Miguel Indurain. En de zevende plaats voor Erik Breukink. En misschien had ik het in de jaren daarná nog wel een paar keer gedaan. Maar moet ook zeggen dat ik dat besluit om het niet te doen destijds weloverwogen heb genomen. En dáár heb ik dan weer géén spijt van. Het waren toen tenslotte ook ‘Andere Tijden Sport’!

Advertentie

Read Full Post »

Mijn eerste persconferentie was in 1968…

 

Persconferentie Ajax in hotel Duinoord in 1968
(Foto: Cor Out/ANP)

Ik heb er in mijn blog bij het overlijden van Johan Cruyff in 2016 al eens over geschreven. Mijn eerste persconferentie was in 1968. Ik was 17 jaar en zat op de MULO in Wassenaar en hield mij daar onder meer bezig met de schoolkrant. Ajax zou voorafgaande aan een belangrijke Europa Cup-wedstrijd tegen het Turkse Fenerbahce enkele dagen een trainingskamp beleggen in hotel Duinoord in Wassenaar. En trainen op de velden van Blauw Zwart, waar ik destijds voetbalde. Duinoord lag tussen Wassenaar en het strand de Wassenaarseslag waar ik zomers heel wat uren ben geweest. Maar ín Duinoord was ik nog nooit geweest. Ik meende aanvankelijk dat het om een trainingskamp van het Nederlands elftal ging. Maar het betrof dus Ajax. Via-via kwam ik er achter dat er ook een persconferentie was: dát was een mooi onderwerp voor de schoolkrant, meende ik. In die tijd hoefde je daarvoor nog niet vooraf te accrediteren; je kon er zó binnenlopen. Wat ik op die gedenkwaardige dag in november 1968 dan ook deed. Daar stond ik dan, als verslaggevertje van de schoolkrant van de Wassenaarse Willibrordus MULO. Temidden van bekende sportjournalisten als Kees Jansma en Koen Verhoef. En Jan de Deugd van de Telegraaf. Die stonden allemaal in een grote kring -zie foto- om Ajax-trainer Rinus Michels heen.

De spelers zaten te kaarten maar waren gemakkelijk aanspreekbaar (foto: Cor Out/ANP)

De spelers waren gemakkelijk aanspreekbaar. Ze zaten te kaarten, maar je kon ze van alles vragen. Geen idee meer wat ik toen vroeg. Ik was volgens mij nogal onder de indruk van alles wat ik daar zag en meemaakte. Ik was tenslotte nog nooit op een persconferentie geweest. Al die bekende voetballers, die ik tot op de dag van toen alleen maar op televisie had gezien! En dan ook nog gewoon iets aan Johan Cruyff kunnen vragen! Jammer dat ik er geen foto’s van heb. Bijgaande zwart-wit foto’s heb ik op internet gevonden: meer is er niet te vinden. De schoolkrant van destijds heb ik ook niet meer, want ik heb er destijds wel een verhaaltje over gemaakt. Over mijn eerste persconferentie. Er zouden er later nog zóveel volgen!

Na 52 jaar weer terug in Hotel Duinoord in Wassenaar… (eigen foto)

Dit hele verhaal kwam vanmorgen weer naar boven, nu ik -52 jaar later- dit (carnavals) weekend weer terug ben in Hotel Duinoord. De bedoeling was om deze zondag na het ontbijt lekker een stuk te gaan fietsen in de duinen rondom Wassenaar. Richting Hoek van Holland. Of Zandvoort. Met een beetje tegenwind had ik al rekening gehouden. En met een spatje regen ook. Daar kun je je tegen kleden. Maar de storm, windkracht 9 en bakken regen maken het zelfs gevaarlijk om op de racefiets te stappen. Dus ik zit lekker binnen met een kop koffie deze blog te typen. Over mijn herinneringen aan Hotel Duinoord in Wassenaar.

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2015!

Het wordt een beetje traditie: op de laatste dag van het jaar in een korte blog even terugkijken. Nog even de twaalf maanden van dit jaar de revue laten passeren. Kort gezegd: 2015 was een prima jaar, zakelijk èn privé. Jansen Media & Events draaide prima jaarcijfers, de beste sinds 2010. Ik heb hockeyclub Oranje Zwart, Eurosport en het Eindhovens Dagblad als nieuwe opdrachtgevers binnengehaald; daar ben ik heel blij mee en tevreden over!

Bij Flying Dutch op Strijp-S in Eindhoven

Privé was het een heel stabiel jaar: genoten van de liefde, fijne en gezellige dingen gedaan, waaronder het concert van Fleetwood Mac op 1 juni jl. in de Ziggodome en twee dagen daarvóór Flying Dutch in Eindhoven. Daarmee zijn meteen de twee muzikale hoogtepunten van het jaar genoemd.

Over muziek gesproken: in 2015 was het ook een mooi moment om een punt te zetten achter mijn dj-activiteiten. Het is mooi geweest. Ik vind het wel mooi om zelf het moment van stoppen te bepalen. Op 23 januari doe ik het nog één keer, voor familie, vrienden, vriendinnen en bekenden, maar dan is het toch echt ‘schluss’.

Mijn grote geluk uit 2015: JB!

Ik ben twee keer lekker wezen skien, in Tignes en met mijn verjaardag in Flachau en deze zomer heb ik de vakantie maar een keer overgeslagen omdat het werk teveel tijd en aandacht vroeg! Die schade haal ik in 2016 wel weer in! 😉

Maar al het bovenstaande valt in het niet bij het grote geluk dat mij in 2015 overkwam: de geboorte van JB, Julian Benjamin, zoon van dochter Rayke en schoonzoon Marc, op 29 augustus. Uit verhalen wist ik dat het bijzonder is om opa te worden. Ik kon mij er op voorhand wel íets bij voorstellen, maar dat het mij zóveel zou doen, had ik niet voor mogelijk gehouden. Daarom is 2015 toch echt het jaar van die kleine grote vent van mij. Van JB!

Read Full Post »

Mijn meest bizarre zomervakantie ooit….

Het is vandaag precies 12 jaar geleden: 29 juli 2003. Het was een aanvankelijk gewone vakantiedag in Zuid-Frankrijk, eerst een beetje zonnen aan het zwembad op de camping, ’smiddags met de voetjes in het zand op het strand bij Frejus. Zo’n niets-aan-de-hand-dag eigenlijk.

In de verte waren rookwolken van een enkele bosbrand, maar wij maakten er ons geen zorgen over. Er kwamen echter steeds meer blusvliegtuigen die water hapten uit zee, wij vonden dat een fascinerend gezicht. Vliegtuigen die in een duikvlucht zeewater schepten om de branden te blussen. De massale rookwolken kwamen echter steeds dichterbij en zorgden in de loop van de middag voor een angstig gevoel. 

De weg naar de campings bleek afgesloten, we werden gedwongen om de auto langs de weg te parkeren. Het vuur van bosbranden naderde en bedreigde een aantal campings, 10.000 vakantiegangers werden nog savonds in aller ijl geëvacueerd. Ook onze camping wordt bedreigd. Ik doe met m’n mobiele telefoon verslag op Radio 1 en in het late NOS-Journaal op televisie. Ik ben tenslotte ongewild verslaggever in rampgebied en interview mensen die met caravan-en-al op de vlucht slaan voor het vuur. We slapen die nacht in de auto en in een vliegtuighangar op veldbedden. Smorgens vroeg zit ik weer in het Radio 1-Journaal.

Daags erna konden we terug naar de camping. Ik zie smeulende karkassen van tenten en caravans, verbrandde bomen, verschroeide aarde. Onze camping was er goed vanaf gekomen. Maar overal die penetrante brandlucht. Alsof het vuur elk moment weer kon oplaaien. Ik wilde maar één ding: weg! Het was m’n meest bizarre zomervakantie ooit!

Verbrandde karkassen van tenten en caravans

Verschroeide aarde langs de weg naar de campings

Hier stonden tenten en caravans

En overal die penetrante brandlucht!

Deze week waren er wéér bosbranden bij Frejus. Dat leverde een onprettig dejavu-gevoel op, na precies 12 jaar…

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Het bruine monster, diarree en de einduitslag!

Grappig dat een nauwelijks kleine discussie op Twitter kan leiden tot deze blog! Een collega van het ED had het op Twitter gisteren over het inlassen van een rookpauze. Ik meende dat het woord inlassen niet correct was en dat het zou moeten gaan om iets ingelasten. En twitterde dat terug. Maar daar zat ik dus fout. Inlassen betekent volgens het woordenboek ‘iets tussenvoegen’. Je kunt dus wel een rookpauze inlassen, maar nooit een sportwedstrijd aflassen. Veel gebruikt, maar niet correct. Een sportwedstrijd wordt afgelast.

In mijn beginjaren bij Omroep Brabant was er een oudere collega, Ab Klaassens, die maandelijks onze geschreven nieuwsberichten onder de loep nam en daar op zijn eigen –vaak humoristische wijze- commentaar bij gaf. Zo was er ooit een bericht dat de leiding van FC Den Bosch zich zorgen maakte over de leegloop van spelers. Waarop hij er gevat bij zette: ‘Hoezo? Hadden ze diarree dan?’ Juist nu ik zelf al vele jaren werkzaam ben in de journalistiek, stoor ik mij ook best vaak aan foutief en oneigenlijk taalgebruik. Het te pas en te onpas verkeerd gebruiken van de woorden dan en als bijvoorbeeld. Of hun en zij. Of dat populaire taalgebruik op social media als me vader en me vrienden.

Presentatie op Radio 1 in de jaren ’90 en ’00 natuurlijk met zo correct mogelijk taalgebruik!

Ook in de sprekende sportjournalistiek worden nog steeds veel taalfouten gemaakt. Waarschijnlijk onbedoeld, als spreektaal, maar toch. Voorbeeld: je kunt nooit met nul-één winnen of verliezen. Je verliest of wint altijd met één-nul. Of je nu uit of thuis speelt. De tussenstand of eindstand daarentegen kan weer wèl nul-één zijn.
Een verslaggever van een clubwebsite gebruikte lange tijd het woord rustverslag. Boeiend, een verslag van de rust! Maar hij bedoelde daarmee het verslag van de eerste helft, dat hij in de rust schreef en online zette!
En wat dacht je van het bij NOS Langs de Lijn te pas en te onpas gebruikte woord einduitslag! Dat was zo’n beetje het stopwoordje van presentator Tom van ’t Hek. Is een uitslag niet altijd al eind?? Net zoals eindresultaat. Resultaat is altijd al eind. Nog eentje: een voetballer kan nooit een doelpunt scoren. De betekenis van het woord scoren is: doelpunt maken. Dus óf je scoort óf je maakt een doelpunt. Luister maar eens naar sportuitzendingen hoe vaak dat fout gebruikt wordt! Ik heb trouwens zelf jarenlang de fout gemaakt door de begrippen linkse en linker door elkaar te halen. Ik sprak in Langs de Lijn altijd over de linkse kant van het veld. Totdat regisseur Ferry de Groot mij daar een keer of wat op wees!

Ik weet, sommige grammaticale fouten zijn geen echte fouten, maar zijn in de loop der jaren verworden tot spreektaal. Maar ik ben van de generatie die nog steeds graag spreekt over ‘een aantal mensen gaat naar de wedstrijd’ in plaats van ‘een aantal mensen gaan naar de wedstrijd’. Een aantal is een enkelvoudig begrip en dus is het gaat in plaats van gaan. Het gaat om het aantal. Niet om de mensen. Er zijn nog steeds collega’s die het woord thans regelmatig gebruiken. Tegenwoordig of nu vind ik minder oubollig! Zo vind ik geschreven ‘de voorzitter heeft meegedeeld’ of ‘hij gaat deelnemen aan de voorronde’ heel mooi. Maar in spreektaal vind ik het not done. Dan is het ‘de voorzitter heeft gezegd’ of ‘hij gaat meedoen aan de voorronde’. Dat is ook mijn tip, die ik altijd aan jonge, beginnende sportverslaggevers meegeef: vertel het simpel, net zoals je het over de rand van de schutting tegen je buurman zou vertellen.

Han Hollander, de vader van het wollig sport-taalgebruik!

Dit gaat over correct taalgebruik. Niet over wollig of hyper taalgebruik. Dat mag van mij best in de sportjournalistiek en is ook van alle jaren, van alle generaties. Wat te denken van stoempen, geparkeerd staan, asfalteczeem, aan het elastiek hangen, d’r op en d’r over, een ontsnapping of een treintje opzetten? Tuurlijk dat gaat over wielrennen. Wijlen sportverslaggever Han Hollander was natuurlijk de vader van het wollige taalgebruik: ‘hij schoot het bruine monster door een woud van benen tussen het houtwerk tegen de touwen. En na de thee werden de bordjes verhangen en tapten de gasten uit een ander vaatje’. Zoiets dus!

Read Full Post »

Vrijheid om te zeggen wat je wilt, om te juichen voor wie je wilt!

De gebeurtenissen in Parijs de afgelopen week hebben ons allemaal weer aan het denken gezet over onze vrijheid van meningsuiting. En over onze persvrijheid. Hoe een groot goed dat is. Zeker journalisten moeten altijd kunnen zeggen en schrijven wat ze willen. Satirisch of niet. Kritisch of niet. Zonder dat dat represailles zoals de afgelopen week in Parijs tot gevolg heeft.

Op de perstribune/commentaarpositie in de Kuip in Rotterdam

Als sportjournalist heb ook ík de intolerantie van dichtbij ervaren. Ik ben als verslaggever van Langs de Lijn –lopend met mijn koffertje met apparatuur met NOS-logo bij een stadion- regelmatig uitgescholden voor kut-NOS. Of kanker-NOS! Ik ken collega’s die niet meer naar bepaalde stadions gaan, omdat hen een te nadrukkelijke geaardheid voor een andere club wordt verweten. Onzin natuurlijk. Maar ze worden er bedreigd, ze voelen zich er niet veilig. Ze kijken de wedstrijd wel op tv. Thuis of op de redactie. Ook ken ik een collega die steevast van zijn auto het schildje met de naam van zijn autodealer onder zijn gele nummerplaat laat verwijderen, om elk verband met zijn herkomst uit Hilversum te vermijden. Triest dat dat nodig is. Hilversum werkt bij sommige clubs als de bekende rode lap op de even bekende stier. Onvoorstelbaar eigenlijk.

Er is een tijd geweest –in de jaren negentig- , dat ik mij op de perstribune van Feyenoord niet zo veilig voelde. Regelmatig werden verslaggevers daar door supporters op niet mis te verstane wijze geïntimideerd. Als je als radioverslaggever iets té enthousiast reageerde op een goal van de andere partij, was je aan de beurt. Dan was je niet voor hún! Echt, ik heb het aan den lijve meegemaakt. Een neefje van mij is ooit op Schiphol bij vertrek voor ’n vakantie door een Arnhemmer beschimpt omdat hij een N.E.C.-shirtje droeg. Onvoorstelbaar! En, het gebeurt nog stééds.
Als verslaggever voor SuperSport, de voorloper van Sport1, was ik eens op bezoek bij VfL Bochum in Duitsland. Daar heeft mijn Audi het een keer flink moeten ontgelden: ruitenwissers en buitenspiegels bleken na de wedstrijd afgebroken, lak was behoorlijk beschadigd. Er was overheen gelopen. Tja, Duitse auto, maar Nederlands nummerbord, hè?

De perstribune in de Amsterdam Arena.

Ook anno 2015 worden niet alleen bij voetbalstadions nog steeds auto’s vernield, omdat er een mini-shirtje van de verkeerde club aan de raam hangt. En komen supporters in het nauw omdat ze een sjaal van de verkeerde club dragen. Zit je bij een wedstrijd van je club niet in het uitvak, maar gewoon op de eretribune, dan kan juichen bij een goal van jouw club je wel eens duur komen te staan. Het gebeurd zelfs in businessrooms! Het is -anno 2015- te gek voor woorden.

De afgelopen week heeft ons weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Vrijheid is in alle opzichten ons grootste goed. Vrijheid van meningsuiting is de hoeksteen van de democratie. Persvrijheid is daar een onmisbare schakel in. Laten we daar zuinig op zijn. Opdat je kunt zeggen wat je wilt. En kunt juichen voor je eigen club. Waar je ook bent. Zonder dat je dat duur komt te staan.

Read Full Post »

Op de valreep: dit was 2014!

Wauw, wat een jaar!! Ik was afgelopen april 40 jaar journalist en prijs mezelf gelukkig dat ik ook in 2014 weer genoeg werk had om de hypotheek te kunnen betalen. Geintje natuurlijk, want het viel helemaal niet tegen.

Overal met je neus vooraan staan!

Ik vind dat ik nog steeds het mooiste vak van de wereld heb: ik sta overal met mijn neus vooraan, kom interessante mensen tegen en mag daar over schrijven en praten! Mijn reis naar Miami en het Ultra Music Festival heeft dit jaar een onbeschrijflijke indruk op mij gemaakt. Die trip, eind maart, staat dan ook met stip bovenaan mijn reistop-10. Maar daar heb ik al in eerdere blogs genoeg over geschreven.

Miami downtown skyline

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet zo’n klager ben. Maar eigenlijk valt er ook weinig te klagen over het afgelopen jaar. Los van alle mooie interviews, verhalen en reportages ben ik weer lekker verliefd geworden (en ben dat nog steeds!), heb op leuke feestjes kunnen draaien, heb met vriendin en kids wat aangename tijd in/op mijn favoriete vakantiebestemmingen Tignes en Ibiza doorgebracht en ben na een kleine blessure in april weer volop aan het hardlopen en ook dat gaat prima. Klagen? Nee dus! En natuurlijk zijn er wat teleurstellingen geweest. Op zakelijk vlak bijvoorbeeld, maar die zijn eigenlijk de moeite niet waard om er nu nog energie in te steken.

Wouter’s 31e verjaardag op Ibiza (met Rayke en Dominique)

Ik hoop dat jullie ook met genoegen terugkijken op 2014. En mochten dingen in 2014 niet gelukt zijn, probeer het in 2015 nog eens een keer. En voor jullie allemaal geldt: wees trots op de herinneringen uit 2014 en geniet op voorhand al van 2015. Ik hoop dat het je lukt om er een topjaar van te maken! Blijf gezond, hou alles heel en wees lief voor elkaar 😉 Happy newyear en all the best!!

Read Full Post »

Nooit meer met de auto op wintersportvakantie!

[Deze blog is geschreven in december 2014 in opdracht van reisorganisatie Bizztravel, http://www.bizztravel.nl]

Als ik aan budget-wintersportvakanties denk, denk ik doorgaans meteen aan skiën in landen als Polen, Tsjechië of Bulgarije. Te ver weg, te onbekend, ouderwetse skiliften, niet aantrekkelijk. Ik weet, mijn gedachte is behoorlijk kort door de bocht, maar zo is-ie nu eenmaal. Ik ben er dan ook nog nooit geweest. Vooropgesteld: waar je ook heen gaat, een wintersportvakantie is een dure aangelegenheid. En dat komt natuurlijk vooral omdat je er specifieke kleding en specifiek materiaal voor nodig hebt. En wil je ècht skiën, dan kost een liftpas vaak ook een behoorlijk bedrag. In die zin is het trouwens wel plezierig, dat Bizztravel altijd arrangementen inclusief liftpas verkoopt.

SkiThalys: met 300 km/pu door Frankrijk in 7/8 uur tijds naar je wintersportbestemming

Maar, we hadden het over het budget. Ik ga al een paar jaar niet meer met de auto op wintersportvakantie. Alleen die autoreis is al een kostenpost op zich: (verplichte) winterbanden, sneeuwkettingen, skibox op het dak (wat meer brandstofverbruik tot gevolg heeft), tolwegen (Frankrijk) of tolvignet (Oostenrijk), tanken, eten en drinken onderweg, parkeerkosten ter plekke: reken maar op een paar honderd euro’s. Plus dat je als chauffeur doodmoe op de plaats van bestemming aankomt. Ik heb er door hevige sneeuwval jaren geleden ‘n keer bijna 21 uur over gedaan, van Eindhoven naar Flachau. Ik moet er niet meer aan denken. Ik heb onderweg hachelijke situaties meegemaakt en de meest vreselijke ongelukken gezien. En dan heb ik het nog niet eens over files gehad. Ik ben er klaar mee en ga –ook om budgettaire redenen- nóóit meer met de auto op wintersportvakantie. Het kán namelijk veel goedkoper! En: veel wintersportplaatsen ontmoedigen ook het autogebruik. In het Franse Tignes bijvoorbeeld is het dorp autovrij en kost de parking voor een week bijna 100 Euro. Je hebt je auto daar trouwens ook niet nodig, want overal rijden veel skibussen, waar je op vertoon van je liftpas gratis gebruik van kan maken. En dat geldt in vrijwel alle wintersportplaatsen.

Vliegen is in veel gevallen ook een optie, maar valt niet altijd even voordelig uit!

Een oplossing voor het thuislaten van je auto is een nachtelijke rit per touringcar. Maar daar ben ik geen liefhebber van: ik kies liever voor de trein. Sinds een paar jaar ga ik jaarlijks skiën in Tignes en Val d’Isere in Frankrijk en die plaatsen zijn prima te bereizen met de trein, de SkiThalys. Die vertrekt zaterdags om half zeven smorgens vanuit Rotterdam en om half drie smiddags ben ik in Bourg St. Maurice. Van daar uit is het met een bus nog een klein half uurtje naar onze accommodatie in Tignes. Ik zal je de uitgebreide rekensom besparen, maar met de auto zou de rit heen en terug naar Tignes aan brandstof, tol en parkeerkosten-ter-plekke ruim 650 Euro kosten. Ik ben dan met twee personen afhankelijk van het weer zo’n tien uur of langer onderweg. Met de trein heb ik voor 179 Euro per persoon een eerste klas-(vroegboek)ticket inclusief ontbijt en warme maaltijd, koffie, snacks en gratis WiFi. Door het vroege vertrektijdstip van de SkiThalys overnachten wij op vrijdag in Holiday Inn-Express náást het Centraal Station in Rotterdam. Kosten: 35 Euro pp. Ik ben dan in acht uur tijds op de plek van bestemming, kom uitgerust aan, loop onderweg veel minder risico dan met de auto en bespaar met twee personen bijna 200 Euro. Daar kun je toch leuke dingen van doen!

Ons appartementencomplex in Tignes/Val Claret: simpel, geen luxe maar wel direct aan de piste

De reis naar Oostenrijk is per trein wat omslachtiger, maar in dat geval van kies ik liever voor een vlucht van Transavia vanuit mijn woonplaats Eindhoven naar Innsbruck of Salzburg. Eind maart ga ik rond mijn verjaardag nog vijf dagen skien in Flachau. We vliegen voor nog geen 100 Euro per persoon retour van Eindhoven naar Salzburg en met een taxibusje (per persoon 50 euro retour) de resterende 60 kilometer naar Flachau. Natuurlijk is dat altijd nog serieus geld, maar daar kun je –zelfs met wat extra bagagekosten- met de auto niet tegenop reizen! Overigens vliegt Transavia nu ook vanuit Rotterdam naar de Franse Alpen en dat kan weer wèl duur uitvallen. Want dan kost de aansluitende bustransfer van Chambéry Airport naar je wintersportplaats meer dan de hele vlucht bij elkaar! Da’s dus ook geen optie.

In het hele verhaal speelt natuurlijk ook mee dat ik tijdens een wintersportvakantie niet in een duur hotel met allerlei luxe pluspunten hoef te zitten. Dat is wel leuk, maar ik ga voornamelijk de sneeuw in om te skiën en dan voldoet savonds een eenvoudig appartement meer dan voldoende. Als ik maar een lekker bed, een goeie douche en dagelijks schone handdoeken heb! Ook als je die afweging maakt, kun je je heel wat Euro’s besparen. En als ik weer eens iemand hoor roepen, dat een wintersportvakantie zo duur is, dan zeg ik: je hebt gelijk. Maar je kunt het wel net zo duur maken als je zelf wilt. En dat wordt nog wel eens vergeten!

Read Full Post »

Mijn moment in 2014? Miami! Met stip!

Alleen de plaats is al uniek. Midden in Miami-downtown, in Bayfront Park aan Biscayne Boulevard naast de haven. Tussen de hoge wolkenkrabbers.

Als er één ding is wat er in 2014 met kop en schouders boven uit stak, was het mijn trip eind maart naar Miami in het kader van “40 jaar Journalist”. Ik had er veel van verwacht, maar het sloeg werkelijk álles. Ik ben een week lang ongelooflijk opgezogen door Miami Beach in al z’n facetten en door Ultra Music Festival in het bijzonder. Ultra was een once-in-a-lifetime belevenis, alhoewel ik niet uitsluit dat ik er over een paar jaar nog eens heen ga.

Need to say more?

Ik had mazzel, want via een relatie had ik een full-access pers- en fotoaccreditatie weten te bemachtigen. Dat scheelt een slok op een borrel op een festival, waar drie dagen lang zo’n 80.000 mensen per dag rondlopen. Neem aleen al de toegang tot de press-room, waar airco, drankjes waren en waar je dj’s kon ontmoeten. Maar niet alleen UMF, ook South Beach, Ocean Drive, private parties in exclusieve clubs, the American way: het was een ge-wel-di-ge trip ter gelegenheid van mijn 40-jarig journalistenjubileum! Kijk dit filmpje maar eens, dan weet je precies wat ik bedoel! Ik krijg er bij het bekijken nog steeds ernstig kippenvel van. In het filmpje zie je iemand met een spandoek waarop staat dat ze 21 werd tijdens Ultra. Well, I got 62 on Ultra! Want de 11 uur durende vlucht was precies op m’n verjaardag, die door het tijdsverschil acht uur langer duurde! Gelukkig  hebben enkele vriendinnen van mijn dochter, die op studiereis waren in Miami, mij die eerste dag ‘s-avonds op sleeptouw genomen. En heb dus met hen een hele leuke verjaardag gehad in Club Mokai!

Wat een beleving op Ultra Music Festival!

Ultra was in drie dagen tijds álle grote deejays aan het werk zien: van Hardwell, Armin van Buuren, W&W en Diplo tot Carl Cox, Nervo, Guetta, you name it en natuurlijk plaatsgenoten Sander van Doorn en Showtek. Ultra was overwhelming: ik heb nog nooit een festival bezocht waar de beleving zo intens was als daar. Alleen de plaats is al uniek. Midden in Miami-downtown, in Bayfront Park aan Biscayne Boulevard naast de haven. Tussen de hoge wolkenkrabbers. Zelden zoveel nationaliteiten verzameld gezien op een muziekfestival. Dáár begint het festivalseizoen, dáár hoor je de nieuwste muziek, de nieuwste tracks. Maar Miami was ook genieten van een ontbijtje, ‘s-morgens vroeg op Ocean Drive. Met uitzicht op strand en zee. En het geluid van kletterende golven en langsrijdende dikke Amerikaanse auto’s. Met pancakes met stroop en aarbeien, teveel koffie en een té grote verse juice. Unforgettable!

Ocean Drive in South Beach

En hardlopen op één van de beroemdste stranden van de wereld! Miami was ook basketbal kijken in de pub bij het hotel: Miami Heat tegen Indiana Pacers. Bloedstollend spannend temidden van superfanatieke Amerikanen. Of met de huurauto naar Key Biscayne, waar het jaarlijkse ATP-tennistoernooi aan de gang was. En Miami was ook de avond in de Mansion, één van de meest exclusieve discotheken in Miami Beach. Een avond vol wauw-momenten tijdens een optreden van Hardwell. En de beachparty van Spinnin’ Sessions in Nikki Beach Club was al niet minder, met Martin Garrix, Sander van Doorn, Oliver Heldens en Ummet Ozcan. Geloof het of niet: ik heb het allemaal in negen dagen tijds meegemaakt.

Met plaatsgenoot Sander van Doorn op UMF

Als er één week voorbij is gevlogen, dan is het die dikke week in Miami wel geweest. Zoveel gezien, zoveel gedaan, zoveel genoten. Volgens mij heb ik daar de hele tijd met een big smile van oor-tot-oor rond gelopen. Eigenlijk is dat helemaal niet in één blog te vatten. Ik wilde iets speciaals doen omdat ik 40 jaar in het vak zat. Iets dat bijna niet te evenaren is. Lekker in m’n eentje. En dat is echt wel gelukt! Amerikanen hebben daar een mooi woord voor. Awesome! Dat was het. In één woord. En daarom is dát mijn onbetwiste moment van 2014. Met stip. En er komt echt níets, maar dan ook níets ook maar een beetje bij in de buurt! 😉

Read Full Post »

In Flachau staat de beste après-skitent ter wereld!

[Deze blog is geschreven in december 2014 in opdracht van reisorganisatie Bizztravel, http://www.bizztravel.nl]

In 1988 kwam ik bij toeval in Flachau terecht. Voor de NOS was ik het jaar ervoor bij het Nederlands kampioenschap skiën in het naburige Eben geweest en Flachau was –zo bleek- best gemakkelijk bereikbaar: het ligt aan de snelweg A10, je hoeft geen smalle, glibberige, besneeuwde bergwegen over te rijden om er te komen en Flachau heeft prima skiverbindingen met het gebied Altenmarkt/Zauchensee en Wagrain. Flachau werd vanaf dat moment ons jaarlijkse winterstation en sinds 1989 verbleven we bijna 25 jaar met de kids elk jaar een week bij het vriendelijke echtpaar Mathilde en Peter Walchhofer in een fraai huis met uitzicht op de witbesneeuwde Griessenkar-piste. Mijn kinderen hebben er skiën geleerd en mijn dochter was er zelfs later skilerares.

De Hofstadl, de beste apresski-tent ter wereld!

Flachau is nou zo’n typisch skidorp, dat een aantal belangrijke elementen in één heeft: het is gemakkelijk bereikbaar, overzichtelijk, prima pisten in blauw, rood en een enkele zwart. Ideaal voor beginners, prima voor gevorderden en heel kindvriendelijk. Er is keuze uit een zestal skischolen, er is kunstsneeuw als dat nodig is en een gemoderniseerd liftensysteem dat je snel en veilig naar boven brengt. Met dank aan meervoudig wereldkampioen en Olympisch kampioen Hermann Mayer is Flachau de laatste twintig jaar in de vaart der volkeren enorm veranderd. Dankzij Mayer kwam de World Cup naar zijn geboortedorp Flachau. De ambitieuze directeur van Bergbahnen Flachau, Ernst Brandstätter, liet de afgelopen twee decennia alle liftinstallaties vernieuwen. Enkele stoeltjesliften werden vervangen door snelle, overkapte sechser-liften, er werden nieuwe liften gebouwd en de gondel AchterJet werd grondig gerenoveerd. En Brandstätter investeerde miljoenen in een kunstsneeuwinstallatie, om toch vooral in tijden van minder sneeuwval een sneeuwzeker gebied te zijn. Eén grote wens heeft Brandstätter nog altijd: een liftverbinding met het naburige, nog nauwelijks ontdekte Flachau-Winkle. Maar al sinds mensenheugenis liggen grondeigenaren die ambitie in de weg.

Alle liften in Flachau zijn de laatste 20 jaar gemoderniseerd

Skiën in Flachau is geen doolhof van pisten, kinderen kennen al na één of twee dagen de weg: je gaat met één van de liften naar boven en je skiet terug naar beneden: of linksaf richting de burgemeester, rechtdoor onder de gondel naar het AchterJet-station of rechtsaf richting de Weltcup-strecke. De burgemeester is onze benaming voor De Dampfkessel, waar jarenlang Flachau’s burgemeester Hans Weisgasser de uitbater was.
Maar de meest in het oog springende locatie ligt onderaan de wereldbekerafdaling, onderaan de Hermann Mayer-strecke: de Hofstadl, gerund door de familie Goldner. Dagelijks om vier uur ‘smiddags luidt de klok op het dak van deze après-skitent ten teken dat het feest weer begint. Al meer dan dertig jaar staan Sepp, Gitte, Theo en Harry achter de bar en even zolang al draait DJ Bennie elk seizoen dagelijks dezelfde après-skikrakers, vraagt hij of die Hände omhoog kunnen en wo die Holländer sind. Bezoekers mogen aan de grote kroonluchter hangen of bovenop de haardkachel klimmen. Dagelijks klinkt precies om half zes Uberal Auf die Welt en worden er sterretjes aangestoken. En om zeven uur draait Bennie tot besluit steevast Frank Sinatra’s New York New York. En de Hofstadl zit elke avond ramvol. Iedere dag, ieder winterseizoen weer. Het bier vloeit er rijkelijk, de shotjes en Gespritzter vliegen je om de oren, de flügels zijn niet aan te slépen.

Overzichtelijke pisten, geen wirwar van lastige afdalingen

En heb je er na drie uur après-ski nog geen genoeg van, dan kun je ‘s-avonds altijd nog verder in de overdekte buitenbar, het Schirm. Of je gaat naar Fire & Ice, een trendy loungedisco in het centrum van Flachau, waar de meest recente dancemuziek gedraaid wordt. Ook gerund door de iniatiefrijke familie Goldner! Bizztravel heeft trouwens ook twee prima accommodaties in het centrum van Flachau! Dichtbij de genoemde pisten maar ook dichtbij Hofstadl en Fire & Ice!
Mensen in mijn omgeving dwepen met plaatsen als Ischgl, Gerlos, Westendorf of Saalbach als het om après-ski gaat. Maar ik kies steevast voor Flachau, als ik naar de combinatie skiën en feesten zoek. Om met DJ Bennie te spreken: Gibt’s heute noch Holländer im Hofstááááádl? “Theo! Drei Bier und Sieben Flügel bitte!” Voor mij is de Hofstadl in Flachau de beste après-skitent ter wereld! Eind maart ben ik er weer!

Read Full Post »